Znaleziono 1 wynik

Niestety na studiach nie uczą nas rozmów z pacjentami. Ja sam, gdybym nie wybrał się na fakultatywny kurs z medycyny paliatywnej na V roku studiów, zapewne musiałbym bazować na intuicji i empatii.
Ja na pierwszym spotkaniu z pacjentem, którego będę leczył, siadam nad historią choroby i staram się wytłumaczyć, jaka jest istota choroby nowotworowej, a co za tym idzie, dlaczego stosuje się takie leczenie, a nie inne oraz skąd się biorą niepowodzenia terapii. Omawiam pacjentowi czynniki ryzyka i procedurę radioterapii.
Zajmuje to trochę czasu i pozostali lekarze nieraz już mi mówili, że powinienem mieć własny pokój badań, ale potem podczas leczenia chory rzadko zawraca mi głowę (dzięki czemu mam czas dla kolejnych nowych pacjentów) i zwykle dobrze współpracuje.
Dość często zdarzają się pacjenci i rodziny, którzy niewiele kumają z tego, o czym opowiadam, ale to też część społeczeństwa, w którym nie każdy musi być Einsteinem.

Wiele razy zdarzyła mi się również taka sytuacja, że pacjenci wpierali lekarzowi, który mnie zastępował w czasie jakiegoś urlopu albo kursu, że 'doktor AK nic mi o tym nie powiedział - wynik stresu czy celowe kłamstwo, żeby winę zrzucić na lekarza?
Nieraz też było tak, że chory pomimo tego, że na kartce z terminem najbliższego spotkania ma wyraźnie przeze mnie napisane 'BEZ REJESTRACJI', a rejestruje się. A potem oczywiście się zaklina, że nic mu na ten temat nie mówiłem.

Niezupełnie chce mi się wierzyć, że lekarze w Austrii podeszli do takiego zaawansowania choroby tak hurraoptymistycznie. Myślę, że siostra musiała coś źle zinterpretować przez swoje nastawienie - takie rzeczy się zdarzają.