Znalezionych wyników: 9

Witaj,
ja niestety nie przetłumaczę, ponieważ się na tym nie znam, ale proponuję napisać wiadomość prywatną do administratora z prośbą o pomoc. (kilka postów powyżej).
Pozdrawiam serdecznie

piękne słowa Luika

Hej,
Nie nastawiaj się, że to od razu coś groźnego. Może to być łagodna zmiana, dopóki nie będzie wyniku histopatologicznego, nie dowiesz się i my Ci nie pomożemy.
Sam zabieg nie jest skomplikowany i trwa chwilę, lepiej usunąć -jeśli lekarz tak zadecydował i mieć pewność, że to nic groźnego. Nerwy na bok

Trzymam kciuki

Jestem i ja z Wami, będę wspierać modlitwą całą Waszą rodzinę :/pociesza:/

Macie siebie nawzajem i przejmujesz się stanem siostry, jesteś wspaniałą osobą,
a niestety nie każdy ma takie rodzeństwo, ehh...

W jakimś sensie rozumiem, że nie chcesz rozmawiać ze "zwykłym" psychologiem, ale jest jeszcze jedna dziedzina Psychoonkologia. Tam specjaliści na pewno rozumieją chorych, mają styczność na co dzień z chorymi i rodzinami, może przemyśl sprawę. Psychoonkolog może też pomóc jak rozmawiać z siostrą, aby chciała walczyć.

Dziewczyny nie poddawajcie się, skoro jest szansa to warto z niej skorzystać. Jest tyle dorosłych i dzieci, którzy tak bardzo by chcieli dostać taką szansę na leczenie, a nie mogą. A może po tym jak powiecie rodzicom, oni będą mieli większy wpływ na siostrę, może ona właśnie ich wsparcia teraz potrzebuje.
Ściskam :tull:

Hej,
Przede wszystkim nie bierz tego co Ci powiedział lekarz do siebie. Jeśli nie ma pojęcia o tej dziedzinie medycyny nie powinien się wypowiadać (a skoro -jak piszesz- dopiero Ty stałaś się inspiracją dla niego, żeby wpadł na pomysł zbadania swoich znamion - to mówi samo za siebie na jakiego lekarza trafiłaś, można mu pogratulować, a ręce opadają..). Mamy XXI wiek, a o dziwo są i tacy lekarze, którzy wychodzą z założenia, że znamion lepiej nie ruszać, nie wycinać (stary zabobon).
Nie przejmuj się i głowa do góry!

Ja również pomodlę się za Was :-))

A jeśli chodzi o podejście ludzi, to mało kto obcy ma pokłady empatii takie, żeby wczuć się w rolę chorego czy jego rodziny- to właśnie na zasadzie "współczuje, ale mnie to nie dotyczy", albo "boję się, lepiej nie wnikać". Mało tego, na własnym doświadczeniu napiszę, że często w rodzinie, nawet wydawało by się bliskie osoby odsuwają się i to wtedy, gdy najbardziej ich potrzebujemy, dlaczego ? może strach, nie wiem. Sama jeszcze próbuje to w głowie poukładać i zrozumieć nie mając żalu i zaakceptować taki stan.
Ale w takich sytuacjach, bardzo docenia się tych którzy w jakikolwiek sposób, pomagają, wysłuchają, czy po prostu są. Twoja siostra ma Ciebie, syna i rodziców.
Ściskam Was :tull:

Trzymam kciuki za Was, za leczenie, nie poddawajcie się. Macie siebie i to też jest bardzo ważne, bo są osoby, które nie maja wsparcia bliskich.
Pozdrawiam Was :tull: