Znalezionych wyników: 4

Lidio, to normalne, że chcesz wiedzieć, ile czasu zostało. Też tak miałam. Masochistycznie pytałam każdego lekarza, pewnie dlatego, że podświadomie chiałam usłyszeć, że jeszcze dużo czasu. Potem dochodziły wyrzuty sumienia, że zachowuję się jakbym czekała na TO. Jednak powiem Ci, że z perspektywy czasu bardziej pomogła mi wiedza z tego forum, co może się wydarzyć, niż rzucanie terminami. Bo to że mało czasu zostało poczujesz sama, jakiś tydzień wcześniej. Mi przez ok. 2 mies. powtarzano, ze to lada dzień. Nie wiem, czy mnie to bardziej dobijało czy pomagało. Myślę, że trochę zaczęłam już wtedy żałobę. Myślałam cały czas jak to będzie... Jednym słowem, jeśli pytasz, czy da się na to przygotować, to tak, ale ból jest taki sam, może tylko nie ma szoku.

Ściskam Cię serdecznie i trzymam kciuki za Twojego męża.

Dziś odbył się pogrzeb. O 18.00 minie tydzień.

Kochani, będę tu zaglądać i napisze jeszcze nie raz. Teraz potrzebuje trochę czasu, ale chcę Wam wszystkim serdecznie podziękować. Za to że tu zaglądaliście, że trzymaliście kciuki nawet gdy wszyscy wiedzieliśmy, do czego to zmierza. Za to że dzieliliście się swoim doświadczeniem, choć wiem jak ciężko wraca się do wspomnień. Szczególnie dziękuję Magdzie (DSS): Madziu, chociaż się nie spotkałyśmy wspierałaś mnie, dzięki Tobie zrozumiałam, że pewne na pewne rzeczy nie mamy wpływu. Dzięki Tobie wiedziałam, co powinnam zrobić i dzięki Tobie byłam z mamą do końca. Chociaż miałam chwile zwątpienia, w ostatecznym momencie było tak jak trzeba. Odprowadziłam Mamę za rękę do bramy, ale dalej już pozwoliłem Jej iść samej.

Stoperan nie działa, a to podobno to samo co loperamid. Dziś próbujemy nifuroksazyd, mama prawie zadławiła się tabletką, co raz gorzej jej przelykac, węzły chłonne przy gardle ogromne. Zastanawiałam się nad węglem, ale czy on przypadkiem nie niweluje działania innych leków, np. przeciwbólowych??

Mama ma prawie cały czas podłączony tlen. Sa momenty, ze mówi sensownie, ale co raz częściej patrzy tylko na nas takim wzrokiem małego dziecka, jakby nic nie rozumiała.
Dziś czuję się podle, bo podczas podmywania mamy straciłam cierpliwość. Naprawdę staram sie szybko to robić, smaruję żelem na hemoroidy, a Ona cały czas jęczy, ze boli, zeby zostawić... Nie wytrzymalam i musiałam wyjść sie wypłakać. Słyszałam, ze o mnie pytała, ale nie mogłam tam wejść. Kiedy weszłam pół godziny później patrzyła na mnie znowu tym swoim wzrokiem, nic już nie pamiętała. Jak ja mogłam choć przez sekundę być na nią zła.

Powiem Wam, ze choć zawsze była cudowną mamą i dawała mi dużo wsparcia i miłości, to nigdy nie widziałam w jej wzroku tyle miłości co teraz. To jest czysta miłość bez żadnych skaz, niezagmatwana innymi problemami czy myślami. I to jej spojrzenie, juz teraz to wiem, będzie mi towarzyszyć do końca mojego życia.

Czytam Wasze posty i nie mogę powstrzymać łez. Jak nas jest wielu, choć pewnie mijając się na ulicy myślimy "takiemu/takiej to dobrze, nie ma takich zmartwień". Jednocześnie to forum jest przepełnione taką miłością... Trudno ją wyrazić słowami. Nasze historie sa tak podobna. Zjawiamy sie tu szukając informacji, pomocy, nadziei, cały czas licząc, że to właśnie nasz bliski wygra los na loterii, uda mu się pokonać te straszna chorobę. Ale z czasem niestety musimy przyjąć do wiadomości, że nasza miłość nie zwycięży każdej przeciwności, jak w to bywa w bajkach.
Mam cudowna mamę. Każdy kto ją poznał, lgnął do niej, a ona zawsze myślała jak można komuś pomoc. Zawsze znajomi zazdrościli nam naszych relacji - jak dwie przyjaciółki. W rzeczywistości jesteśmy (jak to cudownie, ze nadal mogę pisać w czasie teraźniejszym) dla siebie kimś więcej niż matką i córką. Ona jest trochę mama, trochę moja mała córeczką, o która zawsze dbałam, najlepszym przyjacielem i doradca. Nigdy nie rozstawałyśmy sie na długo, a jak się wyprowadziłam, to codzienne godzinne rozmowy przez telefon były standardem. Kiedy okazało się, że jest chora, tego samego dnia rzuciłam pracę, żeby z nią być. Kiedy kilka lat później zaatakował drugi nowotwór, nie podchodziłam do egzaminu, żeby móc się mamą opiekować. I może na innym forum pojawiły by się opinie, ze się poświęciłam. Powiem Wam, że to najpiękniejsze lata mojego życia, mimo ze spędzone na szpitalnych korytarzach. Chciałam sie mamą nacieszyć "na zapas", zeby nigdy nie żałować, ze spędziliśmy za mało czasu razem.
Nie myślę o sobie, tylko o tym, że muszę ja puścić w samotna podróż, w której nie mogę jej towarzyszyć. Już teraz widzę, że oddala się ode mnie, żyje trochę w swoim świecie. Boje sie, ze Ona sie boi, sama na Jej miejscu bym sie bała. Trzymanie za rękę chyba by mi nie wiele pomogło w takiej sytuacji...
Sama niedługo zostanę mamą i mam nadzieje, ze będę choć w połowie tak cudowna matka jak Ona.