Znalezionych wyników: 2

Gosiu,
W zadnym wypadku tak nie pomyslalam.
Po prostu doswiadczenia mam podobne - 20 lat temu jako dorastajace dziecko chorego. Pamietam jak mojej siotrze i mnie bylo ciezko, gdy nasz tato chorowal na raka. No i po 20 latach znalazlam sie po "drugiej stronie barykady" - w ostatnich miesiacach widzialam jak moj maz nie spal po nocach z niepokoju o mnie, a w ciagu dnia dwoil sie i troil by pogodzic prace z opieka nad dziecmi i mna. Dlatego uwazam, ze powinno sie medale przyznawac rodzinom i bliskim opiekujacymi sie chorymi na raka. To oczywiscie ich/nasza powinnosc, ale tak sobie mysle, ze chyba mi bylo "latwiej" chorowac, niz mojemu mezowi towarzyszyc mi

Dobrze, ze masz tego wspanialego mezczyne, rodzine w Kielcach i komu sie wygadac

Pozdrawiam rowniez serdecznie

Gosiu,
W sprawach medycznych niestety Ci nie pomoge, ale pewnie zrobia to niedlugo Wielcy

Zafrapowala mnie jednak inna sprawa.
Jak sobie radzisz sama? Masz kogos do pomocy? Czy tato jest teraz z Wami?
Pytam, bo choroba rodzica to duze obciazenie psychiczne dla dzieci, takze tych dorastajacych. Zrozumialam z Twojego postu, ze jest Was czworo. Dobrze, zebyscie obowiazki domowe i zwiazane z mama jakos dzielili miedzy soba. Nie kazdy musi robic wszystko. Jedni sa lepsi w sprzataniu, inni w opiekowaniu sie. Wazne, zebyscie ze soba rozmawiali na ten temat i wspolnie cos ustalili. Bedzie Wam wtedy latwiej.
Trzymam kciuki