Znalezionych wyników: 4

Dziękuję za ciepłe słowa Magdo. Do 7 stycznia robię przeróżne badania, zaraz po ostatnim wizyta u mojej pani doktor. Do tego czasu staram się żyć normalnie. Trochę problemów ze snem, czasem jakiś koszmar senny. W dzień szukam wiedzy w internecie. Do 7 chcę się przygotować merytorycznie i wiedzieć jakie pytania powinnam zadać lekarce w zależności od ostatecznej diagnozy i planowanego leczenia. Chciałabym być gotowa na "wszystko", żeby uniknąć niemiłego zaskoczenia i choć wiem, że właściwie nie jest to możliwe - bardzo się staram

Miłych snów

>> Komentarze dotyczą tego wątku <<

Nie wiem czego oczekuję, może to śmieszne, ale to niestety prawda. Trudno mi sprecyzować oczekiwania na tym etapie. Mętlik w głowie, sprzeczne uczucia..
Co do wyników badań , nie mam czego "wyrzucać", bo w kraju w którym mieszkam pacjent nie dostaje wyników do ręki - jest tylko informowany przez lekarza. Cały obieg dokumentacji medycznej pomiędzy diagnostyką, a lekarzem odbywa się informatycznie. Komputery rządzą

. Dzięki temu wszystko dzieje się znacznie szybciej niż w Polsce. Czas pomiędzy badaniami, a wizytami u lekarzy liczy się w dniach, a nie w miesiącach. Co prawda mogę zażyczyć sobie swojej pełnej dokumentacji medycznej i otrzymać ją na papierze, tylko na dzień dzisiejszy nie wiem czy tego chcę. Wymyśliłam sobie, że poczekam aż onkolog zadysponuje leczenie i wtedy będę wnikliwie dociekać co , jak i dlaczego. hmm...to chyba nazywa się strach przed prawdą.

Komentarze nie związane bezpośrednio z historią choroby znajdują się w => tym wątku <=.

Witam wszystkich. Przymierzałam się do napisania na forum od dnia, kiedy moja pani doktor nie pozostawiła mi większych złudzeń co do charakteru mojej choroby.(13 grudzień - piątek

) Rozległe zmiany w płucu lewym o charakterze nowotworowym. Wytłumaczyła mi wszystko co na wstępnym etapie powinnam wiedzieć, pokazała i opisała zmiany na zdjęciu. Oraz objaśniła tryb postępowania i kolejność działań, jednocześnie rozwiewając moją nadzieję na błąd w wynikach. Wszystko o czym z nią rozmawiałam wydawało się rozmową o kimś innym....to, że mówimy "o mnie" dotarło do mojej świadomości dopiero po kilkunastu minutach, gdy dotarłam na parking i usiadłam w aucie.
Stoję na początku nowej, nieznanej drogi i nie bardzo wiem dokąd mnie ona zaprowadzi. Jestem zdeterminowana i gotowa do walki....
Mieszkam w Holandii, mam niewielu znajomych z którymi mogę rozmawiać na tematy mojego zdrowia i nie myśleć o tym, że jestem sensacją i jakimś urozmaiceniem w ich plotkarskiej szarości. Mój mąż nie chce o tym rozmawiać- myślę, że boi się tematu. Jak próbuję coś napomknąć, to słyszę coś w stylu... "na pewno wszystko się wyjaśni i będzie dobrze", lub "ty to jeszcze mnie przeżyjesz"
Chciałabym porozmawiać z ludźmi , którzy zaczynają swoją "przygodę" z chorobą, lub borykają się z nią na co dzień i podzielą się ze mną tym co dobre i również tym co złe.
Pozdrawiam