Znalezionych wyników: 6

My też mieliśmy dylemat czy skorzystać z opieki hospicjum stacjonarnego. Pani z jednego hospicjum odpowiadając telefonicznie na moje pytanie powiedziała, że są u niej chory na etapie choroby, który uniemożliwia samodzielne poruszanie się - są albo leżący, albo poruszający się za pomocą środków ortopedycznych. I wtedy dotarło do mnie, że to jest ten moment. Niestety w przypadku terminalnej fazy choroby sytuacja może zmieniać się z dnia na dzień. Dla kogoś kto nie przeżył odchodzenia osoby bliskiej, pewne symptomy, zachowania i dolegliwości mogą być zaskoczeniem. Człowiek czuje się bezradny, tak bardzo chciałby pomóc, ale nie potrafi, nie rozumie tego co się dzieje. W hospicjum stacjonarnym jest pod ręką lekarz, który może zadecydować o podaniu odpowiedniego leku w krytycznej sytuacji. W każdej chwili można się zgłosić do pielęgniarki, która pomoże zająć się chorym, poinstruuje jak pielęgnować, przewinie, zmieni piżamę, poda kroplówkę, podłączy cewnik, a w odpowiednim momencie powie... że to już czas żeby się pożegnać. Nie wiem czy to standard, ale w hospicjum, z którego my korzystaliśmy było mnóstwo innych osób, które niosły pomoc fizyczną i duchową: wolontariusze, księża, siostry zakonne, psycholodzy.

Siostry zakonne w hospicjum stacjonarnym powiedziały, że są dwa rodzaje rodzin: takie, które zostawiają chorego w hospicjum żeby mieć problem z głowy i takie, które codziennie czuwają przy bliskiej osobie. Jeżeli zaliczamy się do tej drugiej grupy, to nie mamy powodów by mieć wyrzuty sumienia.

Może pomoże Tobie post DSS.

"Liczne badania wskazują, że endosonografia jest lepszą metodą we wczesnym wykrywaniu nowotworów i w ocenie miejscowego rozprzestrzeniania się raka niż ultrasonografia i tomografia komputerowa. Endosonografia umożliwia wykrycie guzków poniżej 2 cm i pozwala na wykonanie biopsji cienkoigłowej bardzo małych zmian." (źródło: Badania obrazowe - rak trzustki). Może warto rozejrzeć się za możliwością wykonania tego badania prywatnie, we wcześniejszym terminie.

Z doświadczeń opisanych w poprzednich wypowiedziach można wyciągnąć wnioski, że w przypadku niejasności dobrze jest wykonać kilka rodzajów badań i porównać wyniki. U mojej mamy rezonans magnetyczny nie wykazał raka trzustki pomimo, iż nowotwór był w zaawansowanym stadium.

Dobra informacja

Pozostaje cieszyć się dobrym samopoczuciem i uzbroić się w cierpliwość do czasu otrzymania wyników PET.

Mama w ramach wizyty ambulatoryjnej w szpitalu onkologicznym dostała sól fizjologiczną oraz metoclopramid dożylnie. Po przewiezieniu do domu wystąpiły dziwne objawy: wysoki puls, ciśnienie, arytmia, napady duszności i gorąca, pobudzenie, bezcelowe i nieracjonalne zachowania (zakładanie i zdejmowanie ubrań, chęć wyjścia z domu bez ubrania), opuchlizna prawej nogi, czerwone wybroczyny na nogach (głównie w okolicy kolan), ciągłe chodzenie po domu (a wcześniej była leżąca).

Przyjechała karetka i bardzo młodziutka pani ratownik raczyła zapytać czy nikt nas nie poinformował jak wygląda umieranie na raka (!). Stwierdziła, że nie ma sensu jej zabierać do szpitala bo mama i tak może umrzeć dzisiaj, czy jutro, ale nie ma wyboru, bo pacjent jest po udarze i nie może wydać samowolnej decyzji o pozostaniu w domu. Więc wezmą pacjentkę do szpitala, gdzie po zbadaniu na izbie przyjęć lekarz ją pewnie wyśle do domu.

Jednak lekarz po wykonaniu badań zostawił wczoraj mamę na intensywnej terapii kardiologicznej z rozpoznaniem zatorowości płucnej. Dzisiaj rozmawiałam z lekarzem prowadzącym, który powiedział, że to pewnie zatrucie bilirubiną, bo zakrzep jest niewielki i nie stanowi on problemu (ale ja nie słyszałam żeby bilirubina pobudzała, wręcz przeciwnie). Stwierdził, że jako kardiolog nie ma tu nic do roboty.

Czy ktoś się spotkał z takimi objawami? Jak to opanować i z czego może to wynikać? Czy to skutek zażycia metoclopramidu, który ma dużo skutków ubocznych?