Znalezionych wyników: 6

Aniu!
absolutnie nie jesteś niczemu winna! Stało się to co się stać musiało z racji choroby, tak chciał los, a Ty nie miałaś na to żadnego wpływu. Rak zabiera nam naszych bliskich fizycznie, pozostawiając zgliszcza w psychice nas opiekunów. Postaraj się ochłonąć, odpocząć, może po ostatnim pożegnaniu mamy wyjedż na kilka dni w jakieś piękne miejsce, koniecznie odpocznij. Ściskam Cię serdecznie i bardzo głęboko współczuję, jesteś bardzo dzielną młodą kobietą. ::rose::

Aniu
Spokojnie, nikt nie czuje się urażony, my wszyscy wiemy jakie emocje generuje choroba nowotworowa wśród bliskich i opiekunów. Dziewczyny starały się tylko ostudzić Twoje rozgoryczenie.
Trzymaj się, dużo siły Ci życzę

ANIU
rozumiem Twoje zmęczenie, zapewniam Cię, że wiem przez co przechodzisz. Zyczę Ci dużo siły, ja wysiadłam, nie dałam rady :-(

Aniu, jak nie ma wyjścia, zbierz jakoś siły i doczekaj godziny 23-ciej, lekarka z hospicjum poradzi coś na złagodzenie objawów u Twojej mamy. Swoją drogą też dzielna i silna z niej kobieta skoro ma siłę na wizyty u chorych o takiej godzinie, to bardzo dobrze o niej świadczy, musi mieć wielkie serce.
Trzymaj się , pozdrawiam.

Dziewczyny, jakże Wam współczuję, rozumiem Was doskonale, od prawie dwóch lat przechodzę piekło na ziemi z dwojgiem najbliższych mi chorych onkologicznie plus ojciec staruszek z ciężkim POCHP. To nie jest nasza wina, że czasami doprowadzone zmęczeniem, bezsilnością wybuchamy, to jest wina tego pieprzonego systemu, który pozostawia nas same z pracą ponad ludzkie siły, kolejki do lekarzy, walka dosłownie o wszystko i brak opieki psychoonkologicznej czyni z nas herosów, a tak naprawdę to jesteśmy poturbowanymi psychicznie i fizycznie kobietami. Czasami trzeba huknąć, krzyknąć, aby osiągnąć cel. Dziś zrobiłam swojej ciężko chorej matce karczemną awanturę i zagroziłam jej pozostawieniem na pastwę losu, jeśli nie da zaprowadzić się do psychiatry i poddać leczeniu swojej depresji. Wiecie co? Zgodziła się!!!!!!!! Nie mam wyrzutów sumienia! Czuję ulgę.

Aniu
Podobnie jak Gaba mam łzy w oczach czytając Twoje posty. Ja wpis Madzi wydrukowałam i powieszę w domu na najbardziej widocznym miejscu. Kochana Madziu od dziś wiem co mam robić, jak się zachowywać, już teraz może być tylko lepiej. Obym tylko zachowała konsekwencję bo tak podobno trzeba , trudne to jak to co dyktuje rozum napotyka na opór ze strony serca, ale kto powiedział, że ma być łatwo.