Znalezionych wyników: 8

Twój post świadczy o tym, że potrzebujesz pomocy psychologa, tak TY potrzebujesz pomocy. Nawet tak nie myśl, że jesteś czemukolwiek winna, chorzy onkologicznie często tak mają, że chłostają niemiłosiernie tych, którzy są przy nich najbliżej i robią najwięcej. To nie Twoja wina, że Twój tata zachorował, rak płuc to jeden z najcięższych przeciwników, nielicznym szczęśliwcom udaje się go pokonać! Jeśli Twoj tata odejdzie to nie dlatego, że Ty go nieumyślnie zabiłaś tylko dlatego, że pokonała go choroba! Koniec kropka i NIE WAŻ SIĘ MYŚLEĆ INACZEJ!

[ Dodano: 2017-05-09, 21:36 ]
jeszcze jedno, daj sobie spokój z tą Twoją teściową weż sprawy w swoje ręce i zatrudnij opiekunkę, a jak mąż będzie miał obiekcje to niech on zapewni dzieciom opiekę, albo niech on zwraca się z prośbą o pomoc do swojej mamy.

A wynajęcie opiekunki na trzy tygodnie nie wchodzi w rachubę?Pomyśl o tym! Skoro teściowa już Wam pomagała to nie znaczy, że "ma gdzieś" może jest zmęczona, może się żle czuje, pomyśl o tym. Do czerwca masz jeszcze trochę czasu i musisz poszukać rozwiązania.

Wiesz, świat w miejscu nie stanął i toczy się nadal pomimo choroby Twojego taty. Teściowa pewnie wyjeżdża do sanatorium, na które czekała długo co prawda można w uzasadnionych przypadkach poprosić o przesunięcie terminu porozmawiaj o tym z teściową, na urodziny możecie pójść i nie musicie, zrozumieją Waszą nieobecność. Jeżeli nie mieszkasz z rodzicami ze zwolnieniem lekarskim tytułem opieki może być różnie, ale zawsze możesz poprosić lekarza o wystawienie zwolnienia na siebie z powodu depresji związanej z chorobą taty.

Moje życie przez trzy lata również kręciło się wokół chorych rodziców, tata odszedł 12 marca pięć miesięcy po mamie na nagłą niedrożność jelit spowodowaną prawdopodobnie guzem nowotworowym, który nie dawał wcześniej żadnych objawów. Nic przez ten czas nie było normalne, nie było życia rodzinnego, towarzyskiego, żadnego. Dziś z trudem odbudowuję pomału swój świat. Również niczego nie żałuję, patrząc z perspektywy czasu dziś zrobiłabym tyle samo, a może i więcej tylko może inaczej, ale dziś mam doświadczenie, którego wówczas nie miałam, kierowałam się głównie sercem, rozumem wiele pomogło mi forum.

Hospicjium domowe to wielka ulga i pomoc dla rodziny i opiekunów chorego. Może przyjść moment i pewnie przyjdzie kiedy pracy będzie tyle, że nie będzie wiadomo w co ręce wsadzić. Odpadnie bieganie do lekarza rodzinnego po receptę na potrzebne leki, dostaniecie telefon do lekarza, który przychodzi z wizytą dwa razy w miesiącu i pielęgniarki, która przychodzi dwa razy w tygodniu i udziela wielu rad i wskazówek dotyczących postępowania z chorym. To bardzo dobra instytucja. Weż skierowanie i nie pytaj taty o zdanie. Jeśli poprosisz o to to, nie użyją przy wizycie słowa hospicjum, które dla niektórych chorych kojarzy się jednoznacznie, a wcale tak nie jest.

Powiem brutalnie, dziewczyno nie fisiuj zamęczasz siebie, chorego tatę, przerażoną mamę i męczysz uczestników forum, udaj się do psychiatry lub psychologa bo skończysz na psychiatrii. Poczytaj sobie zamiast o głupotach zaśmiecających Ci głowę i myśli o chemii, jak działa na organizm chorego, każdy kto przez to przeszedł czuł się żle, chemia to potężna oręż, ale i do czynienia mamy z niezwykle grożnym przeciwnikiem. Dorośnij! Bądż wsparciem dla chorego ojca, a nie dodatkowym obciążeniem!

[ Dodano: 2016-09-22, 22:30 ]
Pytasz co będzie dalej? Tego nie wie nikt! Co ma być to i tak będzie, ale Twój chory ojciec ma prawo w ciszy i spokoju wykorzystać każdą daną przez naukę i lekarzy szansę!

Owszem, jesteś uciążliwa i męcząca potwierdzam Twoje słowa, dziewczyno! skup się na tym, aby ojcu jak najszybciej zorganizować leczenie, to jest teraz priorytetem. Pewnie zamiast skupić się na chorym człowieku, zorganizować mu jakoś czas aby choć w części odgonić od niego czarne myśli to Ty pewnie siedzisz w internecie i faszerujesz się bzdurami, Zejdż w końcu na ziemię! Masz komplet badań! więc do dzieła!

etm35
Proszę, nie zrozum mnie żle, ale czy w Twojej rodzinie nie ma kogoś kto mógłby pomóc Twojemu tacie przejść przez tę kamienistą drogę, tak kamienistą bo diagnoza, która spada jak grom z jasnego nieba, następnie często długa i męcząca diagnostyka, a na końcu ciężkie, wyczerpujące leczenie to bardzo kamienista droga, która niejednokrotnie nie kończy się sukcesem i to należy brać zawsze pod uwagę przy tej chorobie. Dziewczyno! Twój tata potrzebuje wsparcia kogoś silnego, na ramieniu którego będzie mógł się wesprzeć. Ty sama potrzebujesz pomocy i tu same leki mogą nie pomóc, myślę, że potrzebujesz pomocy psychologa, który pomoże Tobie zaakceptować zaistniałą sytuację bez tego, ani rusz, aby pomóc tacie musisz wziąć się w garść.
Pozdrawiam serdecznie.