Znaleziono 1 wynik

Kiedy w styczniu dowiedziałam się o chorobie mojej mamy ziemia ustapiła mi sie spod stóp.... Szok, niedowierzania. Przerażenie. Skowyczałam zwinięta w kłębek na podłodze. Duzo płakałam. Mało spałam. Piłam dużo drinków i paliłam duzo papierochów - nie ma się czym chwalic - niestety. Tak było przez 5 tygodni. Może miesiąc.

Potem była radośc z każdego kolejnego wspólnego dnia. Nie czytałam nigdy statystyk. Cieszyłam się, że udało sie wspólnie dotrwac do kolejnego, jakiegoś wydarzenia. Urodziny córki nr 2, wielkanoc, moje urodziny, dzień matki, dzień dziecka, wspólny wyjazd na warmię, imieniny mamy. Wszystko to przeżywałam inaczej, pełniej niż przed choroba mojej mamy.

Teraz kiedy jest juz bardzo źle, zastanawiam się jak zostaję odbierana przez np przyjaciółkę mamy, czy przez moją sąsiadkę, która płacze, i mówi do mnie - ale może jest nadzieja?? ja wierzę.
A ja mówie /chyba zimnym tonem, bez dramatyzowania, spokojnie/ - nie ma nadzieji żadnej. Mama odchodzi. Proszę miec nadzieję na godną i łagodną smierc.

Mam wrażenie, myslę, że jestem przygotowana. Serce mi wali na każde kolejne pogorszenie, na każdy kolejny sympton odchodzenia.

I kiedy oni mi tak wszyscy płaczą i łkają, ja nie płaczę. Ja jestem cholernie spokojna i bez gadania robię co do mnie należy.
Ale to chyba dzięki temu forum i Wam wszystkim.