Znalezionych wyników: 26

Minęły 3 miesiące i 4 dni od kiedy nie ma Mamy. Pomnik już stoi a życie (niestety?) toczy się dalej.

Faktycznie nie da się odpuścić tego forum.

Tacie zmiana się wchłonęła, internista wskazał na zmiany przez nadwyrężenie mięśni i stres?

Kibicuję wszystkim, którzy walczą, przykro mi z powodu tych, którzy przegrywają no i tych, którzy muszą się tu dopisać.
A choroba mamy nauczyła mnie, że nie mamy nic w życiu na pewno i na zawsze i prędzej czy później każdy z nas może mieć kolejny powód by wrócić na to forum przez chorobę inne bliskiej osoby.

Kurde, zaraz będą loty załogowe na Marsa, a nie możemy pokonać tego świństwa.

Goniu

[*]

Walczcie dzielnie, z chorobą i z oporem materii u lekarzy

Faktycznie trudno to zrozumieć: dlaczego dla jednego lekarza/pielęgniarki nie ma problemu, by uśmiechnąć się, powiedzieć co miłego (a chorzy terminalnie tego potrzebują szczególnie), i z pacjentem porozmawiać, choćby przez chwilę, a dla innych to problem.

Pamiętam, gdy moja mama po radioterapii miała "przepalony" przełyk i nic z bólu nie mogła jeść. Wtedy zadzwoniłam do Dr G z Hospicjum w Gorzowie na Towarowej, dodam, że nie znałam go wcześniej, nie byliśmy u niego ani w tej poradni medycyny paliatywnej "zarejestrowani". Przez telefon pomógł ile zdołał, kazał przyjść na pierwszy wolny dyżur do HD, pomógł bez pieniędzy (i bez refundacji z NFZ), po prostu pomógł.
A ja byłam zdziwiona, że tak też można.

Karen

witaj,
strasznie, ze dopadło Was to choróbsko i straszne, że wykryto ją w tak późnym stadium.
To sprawia, ze poza stresu, który jest teraz ogromny, dopada Was strach przed tym co się stanie.
To forum pozwala poznać prawdę, choćby tą najgorszą i trochę uspokoić, nawet jeśli dowiadujemy się o strasznym i nieuchronnym.

Przede wszystkim nie bójcie się Hospicjum domowego. U nas czasem jest ono nazywane poradnią leczenia bólu (bo jednym i drugim u nas kierują ci sami ludzie), jeśli to pomoże tacie lub Wam, to myście w takich kategoriach.

Po drugie nie zadręczaj się, na pewne rzeczy niestety już nie masz wpływu. O ile da się walczyć to walcz, jeśli okaże się, że nie - to (wiem, że to gorzkie słowa) przygotujcie się wszyscy razem na możliwie łagodne odejście Taty.
Z tego co napisałaś, faktycznie jest poważnie, ale ja nie potrafię Ci napisać czy już beznadziejnie. Są tu tacy, co zrobią to profesjonalnie, warto im zaufać.

Nie trzymajcie Taty w szpitalu dłużej niż to absolutnie konieczne. Nawet jeśli boicie się o niego, czy być może myślicie o najgorszym i tego się boicie. To kiedy to przychodzi, to jest przykro i smutno, ale nie jest strasznie - przecież to Twój Tata. A jemu zawsze będzie lepiej we własnym domu niż w szpitalu.
A z kroplówkami, cewnikami - dacie radę, człowiek nie ma pojęcia ile ma siły, dopóki nie musi się zmierzyć z wyzwaniem.
Do tego macie specjalistów w Hospicjum domowym i nas na forum.

Mądrzejsi ode mnie napiszą coś merytorycznego o stanie zdrowia taty i o rokowaniach.

Jeszcze słowo o wyższości hospicjów i ich lekarzy nad opieką z interny czy pogotowia:
lekarz z Hospicjum domowego zna pacjenta i wie co mu jest, na co reaguje, a co jest niepotrzebnym szpikowaniem farmaceutykami. Nie podaje też bezmyślnie kroplówek wzmacniających (co akurat w przypadku tego nowotworu jest szczególnie ważne).
a zespół, który przyjedzie np. z karetką najpierw straci czas na analizę dokumentacji medycznej, potem zaaplikuje to co akurat jest na wyposażeniu karetki - to przerobiliśmy z Mamą kilkakrotnie, do tego stres towarzyszący choremu "że go zabiorą do szpitala", a tego moja Mama bała się strasznie.
Dla porównania z HD przyjeżdżała Pani Ewa, która po jednym rzucie oka, dzwoniła do lekarza, potwierdzała swoją diagnozę, podawała zastrzyk ustalony z lekarzem i już było ok.

Tacie można wytłumaczyć, że to Hospicjum, to tak sobie zaklepujecie na wszelki wypadek, bo są kolejki, bo wtedy np. łatwiej o podstawowe badania krwi, którą pobierze pielęgniarka, bo można wypożyczyć koncentrator tlenu - tak na wszelki wypadek itp.
Tu nie trzeba powiedzieć całej prawdy

Margolu

napiszę, coś co brzmi paradoksalnie - macie szczęście.
Operacja daje nadzieję na dalsze życie.
Bez niej rokowania generalnie są marne.

Witaj na forum i powodzenia.

Mama walczy dzielnie,
czekamy na wynik TK klatki i w przyszłym tygodniu TK głowy.
Trochę boję się, że coś się w głowie może dziać, bo ma trochę dziwne oczy (takie duże i leciutko wybałuszone), brakuje jej słów, gdy coś mówi i dość często się powtarza.

Ale nie mamy wyjścia, przemy do przodu