Znalezionych wyników: 4

Tata w dzień pogrzebu mamy, wracał ok. 18.00 od niej z cmentarza i miał wypadek.
Nic mu się nie stało, ale auto do kasacji. Z jednej strony uderzyło go inne auto, z drugiej otarł się poważnie o latarnię.
Gdy przyjechałam na miejsce zdarzenia, to w pierwszym odruchu chciałam zadzwonić do mamy, by ją uspokoić, że nić mu nie jest :cry:

Potem gonitwa głupich myśli - chciała ściągnąć go do siebie? a może uratowała mu życie?
Tęsknię strasznie.
Teraz wiem, że tak jak ja nie rozumiałam niektórych forumowiczów przed 22 lipca 2011 r., tak nie rozumieją mnie Ci, którzy nie stracili bliskiej osoby.

Zawsze byłam blisko z mamą, bo jedynaczka itd., ale teraz czuję się jakby wyrwano mi kawał ciała.

Wczoraj napisałam do kuku:

Z jednej strony zazdroszczę - tak, to chyba właściwe słowo - tego, że Twoja mama odeszła szybko.
Z drugiej strony cieszę się, że moja jeszcze walczy (niedrobnokomórkowy rak płuca prawego diagnoza we wrześniu 2010 - stadium IV, czerwiec 2011 przerzuty do lewego i do wątroby).

Dziś okazało się po raz kolejny, ze jestem pieprzoną wiedźmą, która zaklina rzeczywistość.

a przynajmniej zrobiłam to o 5.19 22 lipca 2011

Z jednej strony zazdroszczę - tak, to chyba właściwe słowo - tego, że Twoja mama odeszła szybko.
Z drugiej strony cieszę się, że moja jeszcze walczy (niedrobnokomórkowy rak płuca prawego diagnoza we wrześniu 2010 - stadium IV, czerwiec 2011 przerzuty do lewego i do wątroby).
Jestem u niej codziennie, do tego codziennie telefony.
Z każdym dniem pogorszenie, ale czasem lekko się odbija w górę.
Serce mi się kroi, gdy widzę, że cierpi, że kaszel, że problemy z mową i ze wstawanie, chodzeniem itp. Ale z nami jest.
Egoistycznie myślę, że oby jak najdłużej.
Obserwuję czujnie: mamy kilka miesięcy? kilka tygodni? Damy radę do jej urodzin (ma w piątek 29.07)?

Wątek o umieraniu przeczytałam kilka razy, za każdym razem gdy widzę nowy objaw - szaleję, ale przy mamie robię dobrą minę do złej gry.
Diabelska choroba.