Znalezionych wyników: 3

moja Mama od postawienia diagnozy do momentu swojego odejścia chorowała dokładnie 3 miesiące. Większość tego czasu spędziła w szpitalach. Z dnia na dzień gasła. Na miesiąc przed śmiercią została objęta opieką najpierw hospicjum domowym a w ostatnich 10 dniach stacjonarnym. Życzyłabym każdemu choremu aby miał takie wsparcie medyczne jak moja Mamcia i my. Pani doktor - rewelacyjna. Zawdzięczamy jej bardzo dużo. Była dostępna o każdej porze dnia. Odpowiadała na każde zadane pytanie i podsuwała najlepsze rozwiązania. Pielęgniarka też była cudowna. To dopiero przy nich poczułam, że kogoś oprócz rodziny interesuje los chorego. To samo mogę powiedzieć o hospicjum stacjonarnym. Umieszczenie tam Mamci było dla mnie ogromnie trudną decyzją ale tyle ciepła i miłych słów jakie otrzymałam życzę każdemu. Przykro mi tylko , że na pięć pobytów Mamci w szpitalach gdzie była pod opieką różnych lekarzy tylko jedna pani doktor (pani Mario, dziękuję) potraktowała nas nie jak intruzów i osoby przeszkadzające ale jak ofiary choroby która zabijała nam najbliższą osobę.

dziękuję za możliwość "wygadania się"
dziękuję że Ktoś może mnie wysłuchać...
Na stronkę zaczęłam zaglądać jak tylko Mamie postawiono diagnozę. Niestety było już za późno i nie miała szans podjąc nawet najmniejszej próby leczenia. Nie cierpiała, nie miała zadnych symptomów choroby. Ona po prostu gasła. Trzy miesiące później odeszła. Bliscy chorych to - tak jak w przypadku ofiar wypadków - też ofiary choroby. Nie każdy o tym pamięta. U siebie zauważyłam, że z upływem czasu jest mi coraz ciężej. Pierwsze dni po śmierci Mamci wymagały od nas wszystkich wzmożonego wysiłku. Potem jak pierwsze emocje zaczęły opadać zaczełam zdawać sobie sprawę z tej ogromnej straty. Wiem że jeszcze wszystko przede mną i tego się najbardziej boję : pierwsze święta i porządkowanie maminych rzeczy....

Witam Wszystkich,
ja też niedawno pożegnałam Mamcię. Cała jej choroba spadła na nas zupełnie nieoczekiwanie. Trwała tylko 3 miesiące i nie zdążyliśmy się nawet dobrze z nią zapoznac. Ja z jej odejściem nie radzę sobie wogóle. Dla siebie noszę już od 5 tygodni czarne rzeczy. Za dnia, w pracy trzymam się jakoś ale wieczorami rozsypuję się na kawałki. Miałyśmy bardzo dobre relacje i strasznie, ale to strasznie mi jej brakuje. Codziennie o godzinie 10:00 do siebie dzwoniłyśmy żeby choc "cześc" powiedziec. Teraz telefon milczy. Najgorsze jest to, że w głowie mam tylko Jej ostatnie "obrazy". Smutną minkę i słowa "jest mi smutno bo muszę umrzec". Ja nie mogłam już zrobic nic.Codziennie ropamiętuję cały przebieg choroby jak w ciągu trzech miesięcy stała się z silnej niezależnej osoby tak słaba i całkiem od nas zależna. Z dnia na dzień słabła - przestała chodzi, samodzielnie jeśc a potem zaczęła tracic kontakt z rzeczywistością....Pod koniec choroby bły momenty kiedy mnie nie poznawała. I ten jej smutny wzrok..... Mówili że po pogrzebie będzie łatwiej. Wcale nie jest. Mówili że z czasem będzie lżej. Mam taką nadzieję bo to co mam teraz życiem nazwac nie mogę....Chcę Ją znowu widziec taką "przed chorobą" a nie potrafię:(