Znalezionych wyników: 11

i jeszcze zajrzeć warto tu:)
http://www.nocowanie.pl/n...w/hostele/2170/

Marta
Dziękuję za życzenia.
Teraz jakoś pójdzie, powoli, bardzo powoli
ale do przodu, masz dla kogo żyć.

Tata to wie.
I kocha Cię nadal,
bo to że na moment odszedł,
nic nie zmienia w waszych relacjach.
I tak się wszyscy kiedyś spotkamy...
Marta, roku z dobrymi już teraz, zdarzeniami
Tobie i Twoim Bliskim życzę.

Agnieszko, wyjdziesz z tego,
okaleczona lecz żywa,uwierz mi,
na każdej recepcie powinno się pisać
CZAS
to najlepszy środek zmniejszający ból...
Teraz tulę Cię ,
bo sama też jestem matką,
Kochana Agnieszka,
kochana,
bo mama czuwa nad Tobą,
nie zostawi bez opieki swojego dziecka.
Dobranoc Agnieszko

Kochane dziewczyny
Pierwsze święta po odejściu to niedobry czas.
Czas rozpaczy.
Różnie długo on trwa.
Potem nadejdzie czas żałoby.
To dobry czas.
Zaczniecie wspominać i zaczniecie się uśmiechac do tych wspomnień.
A teraz proszę nie rozdrapywać ran, jak mówi przysłowie.
Łatwo się pomylić, co już blizną niewrażliwą na dotyk, a co wciąż potrafi zaboleć.
ŚWIĘTA nie sprzyjają temu
te pierwsze po odejściu
są piekłem...
Sama przez to przechodziłam.
Zaprosiłam kilkunastoletnią upośledzoną dziewczynkę
z Domu Pomocy Społecznej,
gdzie pracowałam,
po przecież nie mogę płakać podczas wigilijnej kolacji,
bo nie mogę wystraszyć gościa.
I co?
Łamiąc się opłatkiem
nie mogłam powstrzymać łez,
Basia podeszła do mnie i przytuliła mnie,
a moja rozpacz sięgnęła dna
dopiero wtedy.
Jednak wszystko, co istnieje, musi mieć swój kres.
Pozbierałam się i choć minęło 13 lat od tych pierwszych
pustych świąt,
każdego roku boli,ale inaczej.

Mawiają, ze czas leczy rany.
Leczy, powoli ,Wy też dacie radę.

m.k.,absenteeism,awilem

Ty i Ty też dasz bo musisz, choć jeszcze nie ta pora.
Pielęgnuj wspomnienia, tego nikt Ci nie odbierze.
Kiedyś przyjdzie taki moment, ze bedziesz musiała zrobić czystki
Nie odkladaj tego na potem.
Żyj. Drugiej szansy nie masz!
Bierz garściami co Twoje i żyj!
Na wszystko przychodzi pora.
Powoli bez pośpiechu ale do przodu.

Blatko
śmierć nie ma takiej władzy,
by wydrzec od czlowieka wszystko.
Jest takie malenkie miejsce,
stworzone przez Najwyższego,
gdzie nasi najukochansi zmarli
mogą byc razem z nami,aż do konca naszych dni.
To własnie serce.
To dobrze, że Twój tata znalazł tam miejsce
to ważne

Marto
ból złagodnieje, wierz mi,
sama też przez to przeszłam,
wyjdziesz z tego okaleczona, lecz żywa.
Pielęgnuj dobre myśli i wspomnienia o mamie
i nigdy nie żałuj, że czegoś nie dopilnowałaś
we wspólnych relacjach.
Mama teraz wie, że bardzo ją kochasz.
Daj odpocząć sobie.Trzeba chronić i lubić swoją osobę.
Też potrzebuje wsparcia.
To jest bowiem osoba, która Ci towarzyszy zawsze i wszędzie.
Ta Marta.
Co będzie jak Cię opuści.
Zadbaj więc o siebie .
Spróbuj, naprawdę spróbuj wypisać sobie miłe wspomnienia o mamie
i uśmiechnij się do niej, przecież Ona nie była żałobą,
jest warta twoich uśmiechów i śmiechów.
Roześmiej się wreszcie.
Przecież Ona żyła, śmiała się żartowała,kochała.
Tak to widzę.

Ja mam na sobie sweter mojej mamy,
śpię pod poszwą, którą uszyła,
Nie obchodzę rocznic jej śmierci,
ale wspominam bzy 15 maja
i nalewkę z porzeczek 30 stycznia.
Mamę mam zawsze przy sobie,
jej maleńką torebkę od 13 lat noszę w swojej wielkiej torbie,
gdziekolwiek bym nie była...
Czujecie, jak gładzę Was dziewczyny po głowach?

Dodano: 2010-08-20, 14:44

Jolu wysłałam Ci odpowiedź na prive.
Rozmawiając z pacjentami , jeszcze przed wejściem do gabinetu,
wiele dobrego mówili o doktorze Kwiatkowskim,niestety nie wiem
jaka specjalność onkologiczna dominuje u niego.

http://www.znanylekarz.pl...diolog/katowice

Ja trafiłam do tego

http://www.nowiny24.pl/ap...ESZOW/901390550

http://www.nowiny24.pl/ap...ESZOW/780195336

po przeczytaniu tych artykułów
i poniżej wiadomości z forum...

Wczoraj tak cieszyłam się, że ponownie zbadają histopat. próbkę wyciętego guza,
dzisiaj owszem, zaświadczenie , które mi dał,
upoważnia mnie tylko do wypożyczenia materiału tkankowego
i pojechania sobie do Centrum Onkologii do Gliwic z próbką w ręku
i jeśli tamtejszy onkolog uzna, ze trzeba ponownie zbadać, to zbadają.

Kochane pieniądze.

Jusiu, Blatko

Na tego rodzaju ból brak gotowej recepty...
Śmierć jest przecież częścią naszego życia, patrzymy na nią w naszych bezpiecznych domach przed ekranami telewizorów, czytamy o niej,płacimy, by oglądać w kinie, igramy z nią...Przychodzi taki moment, kiedy ten nieproszony gość pojawia się w naszych,czy zaprzyjaźnionym domu, progach
Każdy z nas , chory czy nie, musi się oswajać w biegu życia ze śmiercią,bo jest nieuchronna.
Jusiu, Blatko rozmawiajcie więc z bliskimi o zmarłych i wspominajcie miłe chwile,to pomaga,
w ten sposób rozpacz jest dzielona na więcej osób, nie dźwigajcie jej same.
Nic już nie będzie takie same jak było...
Ja opowiadam o moich rodzicach mojej jedynej wnuczce,nie zdążyła ich poznać,
może to śmieszne, ale zrobiłam kilka prezentacji multimedialnych o nich,
o ich szczęśliwych chwilach,dziecko chętnie to ogląda a i mnie lżej na sercu,że nie zostali zapomniani i nawet jak ja odejdę,te krótkie a la filmiki zostaną.I pamięć po moich rodzicach też.

Wpadła mi ostatnio w ręce kartka ,gdzie zapisałam słowa Matki Teresy z Kalkuty.Kartka była dla mojej bliskiej koleżanki, Moniki.Nie zdążyłam jej wtedy dać,odeszła w pierwszy dzień wiosny ubiegłego roku.Nowotwór piersi.

"Życie jest szansą,
- chwyć ją.

Życie jest pięknem,
- podziwiaj je.

Życie jest błogosławieństwem,
- kosztuj je.

Życie jest marzeniem,
- urzeczywistnij je.

Życie jest wyzwaniem,
- zmierz się z nim.

Życie jest obowiązkiem,
- spełnij go.

Życie jest grą,
- zagraj w nią.

Życie jest cenne,
- zatroszcz się o nie.

Życie jest bogactwem,
- zachowaj je.

Życie jest miłością,
- ciesz się nią.

Życie jest tajemnicą,
- odkryj ją.

Życie jest obietnicą,
- spełnij ją.

Życie jest smutkiem,
- pokonaj go.

Życie jest hymnem,
- wyśpiewaj go.

Życie jest walką,
- podejmij ją.

Życie jest przygodą,
- idź za nią.

Życie jest szczęściem,
- pomóż mu.

Życie jest życiem,
- broń go. "

Życie jest miłością - ciesz się nią.

I dzielcie się nią z tymi , którzy zostali,oni też pragną Waszych ramion i wtulenia się w nie.

Tęsknota tak strasznie boli
napisałaś.
To prawda.
agus_s_85
Może pomoże Ci lektura tej mądrej książki,

"Rozmawiając z niebem"-James wan Praagh

dla mnie po śmierci mamy była drogowskazem jak dalej żyć,
jak wypłakać się, nie tyle dosłownie,
bo nawet nie o prawdziwy płacz chodziło,
lecz o stan, zwany żałobą,
a który trzeba przeżyć, by negatywne emocje,
nie wyrażone we właściwym czasie- nie wróciły ze zdwojoną siłą.
Myśl o stracie, nie izoluj się od niej i od swojego bólu,
daj mu ujście, bo za jakiś czas w podobnej sytuacji
będzie Ci znacznie trudniej. Jeśli nie przeżyjesz żałoby ,
ona do Ciebie powróci.

Nie wyrażone emocje mogą zamienić się
na objawy cielesne, jako, że uczucia
są pewną energią, która gdzieś musi się objawić.

Teraz z perspektywy czasu,
minęło go trochę od odejścia mojej mamy,
myślę, że żałoba była ciekawym okresem w moim życiu.

Dala mi wielką szansę. To trochę jest tak jak z chorobą,
która zawsze prowokuje pytanie-
czemu właśnie ja zachorowałam,
po co mnie to spotkało?
Wiele osób wtedy właśnie odnajduje siebie.
Ja zadałam sobie pytanie-kim jestem,
jaki jest sens mojego życia, bez tej,
która mi go dała.Byłam jej jedynym dzieckiem,
czułam się jak liść urwany drzewu, nikomu niepotrzebny.
W tym czasie rozpadło się moje małżeństwo,
pozostałam ja i troje dzieci, w tym jedno chore na serce.

Byłam wtedy przede wszystkim córką
mojej mamy,po prawie dwuletniej depresji,
nauczyłam się być sobą.
Zachorowałam,bo zamotałam się w swoich emocjach,
nie potrafiłam nazwać tego co mnie bolało, a bolało wszystko.

Nasi bliscy umierają dopiero wtedy,
kiedy przestajemy o nich myśleć.

Dopóki Wasi bliscy są w Waszych myślach, macie ich we wspomnieniach,
oni żyją w Was
Kochane dziewczyny
MartaM,
Nie bądźcie same, wychodźcie do ludzi,
dzwońcie , spotykajcie się z rodziną, ona też cierpi,
rozmawiajcie, piszcie listy.

Ja do dzisiaj piszę listy do nieba..

Idźcie na cmentarz, powiedzcie to wszystko,
czego nie zdążyłyście powiedzieć.
To dobry sposób i może być skuteczny
jeśli zrobi się go w odpowiednim czasie.
Przyglądajcie się bardziej ludziom,
z którymi idziecie ten kawałek życia razem .

To teraz naprawdę wasz czas.
Jeszcze wyjdziecie na pełne słońce! Uwierzcie w to!

To już 13 lat,
kiedy straciłam mamę...

[ Dodano: 2010-08-04, 22:20 ]

Witaj Ancor.
Nie wiem,gdzie mieszkasz,
ale w większych miastach są Poradnie Zdrowia Psychicznego
czy też Poradnie Psychologiczne dla Dorosłych.
Nie trzeba mieć skierowania.
Pan czy pani psycholog ma obowiązek
wyjścia na zewnątrz, jeśli pacjent tego potrzebuje,
więc szpital nie powinien być dla psychologa żadną barierą.
Jest to przypadek na cito,
więc i wizyta też powinna być błyskawiczna.
Wiem co mówię, sama pracowałam w takiej poradni,
tyle, że dla dzieci i młodzieży do 25 roku życia.

Dobrej nocy Tobie i mamie życzę