Znalezionych wyników: 5

Aniutka34 i Wy dziewczyny, pamiętajcie o tym że to nasi rodzice oddali siebie byśmy my mogli żyć. To poświęcenie i ta miłość działa w tym momencie jak lustrzne odbicie bo to my paradoksalnie stajemy się "rodzicami" naszych ojców i matek. W mojej rodzinie umarły w ciągu ostanich 15 lat wszystkie osoby z rodziny które "tworzyły" moje dzieciństwo i moją młodość. Została chora na raka mama i jej matka moja 75 letni babcia. I to jest właśnie koniec dzieciństwa i wtedy zaczyna się prawdziwa dorosłość. Kiedy wszystkie te osoby odchodzą. Wcale nie to jest straszne, że trzeba płacić rachunki, kończyń uczelnie, znaleźć pracę. Strszna jest ta utrata bezpieczeństwa którą daje starszyzna w rodzinie. A choroba nowotworowa bliskiej osoby wybitnie trzyma nas w stresie i strachu. Bo jutro jest niepewne. Czy można z tego coś "wyciągnąć" dla siebie - jakieś "korzyści", wnioski? Chyba tylko to że w arcybolesny sposób zgłębi się tajemnicę człowieczeństwa. I to że stykając się z brutalną rzeczywistością cierpienia kochanej nam osoby doceniamy każdy dzień spędzony razem, dzień który może być dniem bez bólu, dzień gdy mamy nadzieję na zahamowanie choroby, lepsze samopoczucie rodzica. I takich dni życzę Wam z głębi serca jak najwięcej. _littleflower_

Ewaelinko-muszę się w 100% zgodzić z MZ. Ja jestem w takiej samej sytuacji. Na miejscu są 2 siostry. Ja przylatuję w najważniejszych momentach tak jak np. miesiąc temu na operację. Będę jeszcze na 2 tygodnie we wrześniu. Nie zawalaj swojego życia, bo mamie może być przykro a Ty poprostu z czasem możesz w Polsce nie mieć z czego żyć i to dopiero skomplikuje wszystko. Tak jak napisał MZ to nie zmieni toku choroby. Ja też walczyłam z wyrzutami sumienia, biłam się z myślami. Ale takie niestety jest życie.

Ja moją mamę widziałam też w grudniu. Przyjechała do mnie, do Anglii na Boże Narodzenie. Nigdy tak super nie wyglądała. W marcu dowiedziała się o chorobie i to na podstawie badań okresowych do pracy. Trzy tygodnie temu miała operację i udało mi się polecieć do Polski z mężem i malutkim synkiem, by być z nią. Mama jest w domu od dwóch tygodni, ma wyjęty dren. U niej nowotwór był wykryty we wczesnym stadium. Nie oznacza to jednak, że mama już na zawsze może spocząć na laurach. Musi się leczyć do końca życia. Kontrole, onkolog itd. Przyszłość jest niewiadomą. Dla nikogo z nas. Także dla Ciebie lub dla mnie. Dla nikogo z nas. Nikt nie wie jak długo będziemy żyć.Pamiętaj jednak, że cokolwiek by się nie działo, to Ty jesteś siłą dla mamy. Te role zamieniły się na zawsze. Teraz to Ty musisz się opiekować nią. I napewno dasz radę. W chwilach zwątpienia zaglądaj na forum. Tu ludzie naprawdę niosą bezinteresowną pomoc. I zrozumieją lepiej niż ktokolwiek. Trzymaj się ::thnx::

>> Komentarze dotyczą tego wątku <<

Wiem, że to pewnie kiepskie pocieszenie, ale wierz mi, wszyscy którzy mamy bliskich którzy zapadli na tą chorobę tak czujemy. To jest często ostatnia myśl przed snem i pierwsza po przebudzeniu.

Po pewnym czasie serce okrzepnie i stwardnieje. I choc smutek i strach pozostanie to odkryjesz inną stronę tej całej sytuacji. Że da się żyć z tym smutkiem i strachem i że to właśnie on daje siłę do walki. Pozdrawiam.