Znalezionych wyników: 34

cudownie Lidziu! oby tak jak najdłużej!

Witajcie moje drogie.... dawno nie pisałam, ale zaglądam na forum prawie codziennie, chyba się trochę uzależniłam, czasem coś doradzam z własnego doświadczenia, chociaż jak widzę nowe wątki dotyczące raka trzustki, to aż czuję takie mrowienie w żołądku i wraca tamten lęk, który czułam przez rok ... tak bardzo współczuję tym wszystkim, którzy są na początku diagnozy, bo my którzy przez to przeszliśmy, już wiemy jak to wygląda, i niestety jak to się kończy... 30 maja minęły dwa miesiące od odejścia mojego kochanego Taty. Dwa ciężkie miesiące, czas, który zamiast leczyć rany, jeszcze bardziej je pogłębia, bo tęsknota, z którą się przyszło zmierzyć jest po prostu nie do zniesienia. W depresję nie wpadłam (chyba), mam dwójkę dzieci, dla których nadal muszę być uśmiechniętą mamą, ale one też bardzo mocno tęsknią za swoim ukochanym Dziadkiem. Dziś ta młodsza zapytała czy może wejść po drabinie do nieba... żeby dziadzio z niego wyskoczył. Ma 2,5 roku, pyta o Niego codziennie. A starsza, napisała do Niego list i dała mi, żeby zawieźć na grób, jak go czytałam, to płakałam. Ma 6 lat i mówi, że jak był Dziadzio, to było lepiej.... Jak im odjąć tej tęsknoty??? Wiem, że się nie da. One pewnie też potrzebują tego terapeutycznego czasu, czują to samo co ja, tyle, że otwarcie i po swojemu o tym mówią. Natomiast powiem Wam jedno, osiągając taki poziom stresu i lęku, jakiego doświadczyłam w chorobie Taty, wiem, że obecnie nic nie jest w stanie doprowadzić mnie do podobnego stanu, tzn. nic z tych "ziemskich" rzeczy typu praca i trudy życia codziennego. Bo jeśli nie chodzi o życie, to tak naprawdę nie chodzi o nic. Z każdej sytuacji jest wyjście. Lepsze, gorsze, ale jest. Pozdrawiam Was serdecznie, trzymajcie się, żyjcie, dbajcie o siebie i swoich bliskich. Jutro też będzie dzień

dobrej nocy. Iwonka.

Lidziu to jest cholernie trudne... :(

Lidziu trzymajcie się. Najważniejsze być cały czas razem. Ile by tego czasu nie zostało. Ściskam mocno!

Witaj na forum, mam nadzieję, że znajdziesz tu fachowe porady i sugestie. Jeśli chodzi o woj. mazowieckie polecam dr Cichockiego który pracuje w szpitalu onkologicznym na ul. Wawelskiej. W przychodni szpitalnej przyjmuje w piątki. Wiem, że droga diagnostyczna to USG, potem TK, potem RM... ale nie traciłabym czasu na TK tylko od razu zróbcie Mamie rezonans. I to jak najszybciej.
pozdrawiam

Chciałam Wam tylko napisać, że mój kochany Tata był dzielny do samego końca, nie poddał się psychicznie, nawet gdy wiedział, co go czeka. Po prostu czerpał z każdej chwili spędzonej z nami a my z Nim. Jeszcze w piątek potrafił wstać i przejść parę kroków do łazienki.... sobota i niedziela były już praktycznie bez kontaktu, poza dosłownie chwilami w sobotę. 30 marca to data, która będzie mi towarzyszyć do końca mojego życia, wczoraj minął zaledwie tydzień, a ja już tak strasznie tęsknię. Podobno będzie jeszcze gorzej z upływem czasu... nigdy nie sądziłam, że będę Go przeprowadzać na drugą stronę, że będę trzymać za rękę i mówić, że może odejść, żeby odszedł spokojny, że my sobie poradzimy.... dziś nie wierzę, że to mówiłam, a jednak... Gdzie On jest? Powinien być tutaj, bawić się i śmiać z moimi dziewczynkami, tak jak zawsze bywało. Nie umiem się z tym pogodzić. Tak strasznie mi Go brakuje.

Lidziu, oby jak najdłużej w takiej formie! Ściskam!

Lidziu, trzymaj się. Jestem z Tobą myślami. Ważne też, że jesteście sobie razem w domu. Tak bardzo bym chciała, by mój tata mógł wrócić z hospicjum do domu, choć na trochę.

Mój tata pił Nestle Resource i Glutaminę (to na tkankę mięśniową) - zalecone przez naszą panią dietetyk - teraz pewnie do nich wrócimy, bo przez ostatnie sensacje waga trochę spadła, a one są bardzo kaloryczne i przewidziane dla pacjentów onkologicznych właśnie.

Asiu, ostatnio wpadałam tu tylko na chwilę.... dopiero co przeczytałam.... strasznie mi przykro, zrobiłaś dla Taty wszystko. Ściskam Cię mocno.

Lucy, dużo siły i spokoju na te Święta, oby były dla Ciebie i Twoich bliskich radosne, bez lęku a z nadzieją. Ściskam Świątecznie!

Asiu, życzę Wam po prostu spokojnych Świąt, aby Tatę nie bolało i mógł cieszyć się każdą chwilą z Wami.

Lidziu, SPOKOJNYCH ŚWIĄT. UŚMIECHU I RADOŚCI Z KAŻDEJ CHWILI DLA CIEBIE I TWOJEGO M. Ściskam Świątecznie!

oj, rozumiem Cię doskonale... moje marzenia też się w ostatnim czasie bardzo zawęziły.... ale po moim Tacie widzę właśnie, jak ważne jest wsparcie i nastawienie psychiczne. Trzymaj się!

Lucy czytałam wpis w merytorycznym. Trzymam kciuki! Najważniejsze, żeby pacjent nie siadł psychicznie.