Znalezionych wyników: 5

Ewo - jestem z Wami, przytulam mocno - Was obie.

Ewa - przytulam i trzymam kciuki, żeby Ci było choć trochę łatwiej. Inaczej pomóc nie mogę (nie umiem), choć bardzo być chciała.

Jak mądrze piszesz, ze to Twoje najważniejsze chwile z mamą. To znaczy, że o tym wiesz,co możesz jej jeszcze dać.

Ewo, pozdrawiam serdecznie. Wyobrażam sobie, jak Ci jest trudno, więc nie dokopuj sobie jeszcze dodatkowo. Raczej bądź dla siebie dobra. Przecież robisz, co możesz. -

A chyba właśnie najtrudniej jest "nic nie móc". Ale przecież możesz b. dużo: okazywać miłość, czułość, dbać o potrzeby mamy, walczyć, gdy ktoś ma się nią zaopiekować...

Dużo wzruszenia we mnie dla takiej postawy.

Ewa - podziwiam, jak jesteś wspaniałą córką. Piszesz o tym tak zwyczajnie, a przecież wszyscy wiemy, jak trudno.

Z dużym szacunkiem

Ewa, kiedy ja usłyszałam diagnozę (rak płuca lewego, nieoperacyjny) - to od razu przestraszyłam się bólu. W szpitalu potem często słyszałam od różnych pacjentów: "nie boję się umierania, boję się bólu". Wiadomo już, że ból przyspiesza śmierć.

Więc biegiem do hospicjum. I porozmawiaj poważnie z mamą: co robić. To Tobie wydaje się ważne: "nie odpuszczać". Ale co na to mama?

Pozdrawiam serdecznie, życzę dużo siły.