Znalezionych wyników: 7

gilmaly - to przysługują Ci dwa batoniki "na pocieszenie". Taką terapie stosowałam wobec dzieci, i na ból jakoś pomagało.

Współczuję

Na myśl o remoncie przechodzą mnie ciarki. Ze strachu. Świetnie rozumiem. Ale każdy remont kończył się dobrze - bez ofiar, więc i Twój pójdzie dobrze :lol:

Nigdy nie zapomnę sceny, gdy facet wymontował już muszle klozetową (miała być w innym miejscu), po czym zapytał, gdzie może zrobić siusiu. Wskazałam mu gęste krzaki malin w ogródku, ale było mi bardzo głupio.

Od razu nacisnęłam klawisz: pomógł. Takie wieści powodują, że robi się radośnie i ciepło kolo serducha.

Życzę wielu jeszcze takich szczęśliwych dni, miesięcy, lat... Tobie i Twojemu ukochanemu. :lol:

Tak jak jogi mam syndrom babci bezwnukowej - więc szczera zazdrość. A w dodatku jak rodziłam, to dziewczynek nie dawali. Pogłaskałam już na monitorze, ale proszę ode mnie trochę potarmosić. Oba. :lol:

Ana - spóźnione, ale najserdeczniejsze życzenia. Długich, szczęśliwych lat z mnóstwem przyjemnych niespodzianek na co dzień.

Fajna ta 35, zobaczysz :lol:

Tak sobie myślę: czy czytanie tego forum jest dołujące? Dla mnie nie. Wręcz przeciwnie. Tyle się przecież mówi o znieczulicy, o światopoglądzie opartym na żądzy posiadania, o wyścigu szczurów... A forum Dum spiro spero jest dla mnie poświęcone prawdziwej miłości. Nie tej wydumanej, romantycznej, ale tej najbliżej.

Wręcz moszczę się w dobroci i cieple panującymi tutaj. I od razu czuję sie we własnej chorobie o wiele bezpieczniej.

Dziękuje Wam. I proszę - jeśli tylko możecie zostać i pomagać - to zostańcie, choć na troszkę. Świat nabierze wtedy więcej sensu.

Pozdrawiam :lol:

Edi, dopiero teraz przeczytałam Twoją historyjlę i nóż mi się w kieszeni otworzył. Normalny PRL. Ja z kolei byłam leczona prawie pół roku na zapalenie płuc "zaocznie", tj. bez rtg, zanim mąż zawiózł mnie na pogotowie, bo się dusiłam. Tam wykonano mi podstawowe zdjęcia i dostałam diagnozę religijną: Jezus Maria!

Ale natychmiast, gdy mogłam, przeniosłam się z dużej przychodni do małej prywatnej z podpisanym funduszem, gdzie pani pierwszego kontaktu przychodzi do domu albo przyjmuje na umówioną godzinę, zleca odpowiednie badania i jest "ostrożna i troskliwa". Fakt, że nie mają np. chirurga, więc niedawno odwiedziłam starą poradnię, co było dość koszmarne i zbyteczne, bo mnie nawet owa chirurg nie zbadała.

Mieszkam pod Warszawą i u nas dość łatwo o wymianę informacji typu: jaki to lekarz? Słyszę straszne rzeczy o służbie zdrowia w stolicy i w ogóle dużych aglomeracjach. Może warto się wkurzyć i zawalczyć?

Łatwo mi się mądrzyć, ale serio - współczuję. Nienawidzę takiego uczucia bezsilności i związanego z nim upokorzenia, które to kojarzą mi się z Twoim doświadczeniem.

Pozdrawiam serdecznie :lol: