Znalezionych wyników: 19

Na poważne rozmowy, wyjaśnić komuś coś co przekracza jego percepcję potrzeba czasu i 'odpowiedniego rozmówcy' oraz sprzyjającej do tego atmosfery.
Ale ja bym chciała żeby ktoś mnie zrozumiał, niestety aż tyle. Stąd czasami mój 'bunt', że nim ludzie Cię wysłuchają (o ile będą chcieli wysłuchać) to Twój stan umysłu, Twoje samopoczucie opiszą za pomocą swoich odczuć i wyobrażeń.

Zebra, dawno Cię tu nie było. 'Miło Cię czytać ponownie.'

Tylko, że dla mnie słowa 'będzie dobrze', 'trzeba wierzyć' 'pusto' brzmią, ja odczytuję jako zbycie tematu rozmowy na temat mojej choroby.

Gazda napisał:|
często spotykam się z zupełnym niezrozumieniem ze strony moich przyjaciół. Zaczynam mówić o chorobie, i widzę, że ten temat ich krępuje. Uciekają oczami...

wtedy też często słyszę: "będzie dobrze", "trzeba wierzyć"

tia, to sobie pogadaliśmy :tiaa:

"no tak, to co u Was słychać w pracy???" - wtedy pada z mojej strony np. takie pytanie lub coś w tym stylu, przecież jakoś trzeba zadbać o dobrą atmosferę :tiaa:

[ Dodano: 2011-10-09, 13:53 ]

Chciałam jeszcze dodać, żeby emocje nie 'przyblokowały' umysłu. (proszę tego źle nie zrozumieć). Bo do pomocy jest potrzebne i serce, i umysł.

Gazda napisał:
Ten wątek odbierałem zawsze bardzo osobiście... ale jako wiwisekcję na żyjącym organizmie... Rozmawiacie o tym, co my mamy wiedzieć, jakby nas tutaj nie było... Wiem, że Wam jest ciężko, bo Wasi bliscy chorują. Ale to do nas należy decyzja ile chcemy wiedzieć. I wysyłamy Wam znaki. Albo prosimy o całą prawdę, albo prosimy, byście kłamali... Czy nasze sygnały nie są czytelne? Wystarczy, byście je uszanowali...
Znów Gazdo zgadzam się z Tobą.
Chciałam tylko dodać, że niezmiernie mnie denerwuje, gdy piszecie (zdrowi): "wyobrażam sobie co on/ona (chory/chora) musi czuć/jak się czuje". Nie wiecie (zdrowi): co czuje, jak czuje osoba chora. A gdy jest świadoma i chce porozmawiać (osoba chora), a Wy (zdrowi) odbieracie nam tę szansę na rozmowę, to czuję się niezrozumiana, że ktoś nie chce ze mną porozmawiać i wtedy jest mi najbardziej przykro. Wtedy mam dużego gula w gardle.
I nie przekładajcie (zdrowi) swoich wyobrażeń, myśli na nasze umysły (osób chorych). Wystawcie bardzo czułe antenki na odbiór chorego.

W innym wątku wspominałam o Marszu Nadziei i Życia, który odbył się w Krakowie.
W tym wątku wspominam tylko dlatego, aby zacytować Olę, lat 10:
"Niech moja mama tak się nie martwi. Ona często płacze, a myśli, że ja o tym nie wiem."

I tak przy okazji przekopiuję link:
http://podarujzycie.org/i...d=16234&debug=x
Jeśli jakoś nadużywam, to moderatorzy usuną.

Myślę, że takie akcje również pozwolą na pokazanie nas 'rakowców'. Żeby 'rozwalić' (jakiś) mur (niezrozumienia) pomiędzy nami "rakowcami", a "nie-rakowcami'. Często wyobrażenie 'nie-rakowców' o nas 'rakowcach' jest odległe od tego jacy jesteśmy, co myślimy, jak żyjemy.

Poza parę razy czytałam o dzieciach chorych na raka. To są niezwykle mądre istoty, które są bardzo czułe na nieprawdę. Mali ludzie, których jeszcze 'kultura' nie zmieniła. Którzy bardzo poważnie potrafią rozmawiać na trudne tematy. Niestety nie mogę odnaleźć tych artykułów. A są warte przeczytania.

Ja też nie pytam ile. Mam świadomość na co jestem chora, mam świadomość jaka to choroba i co potrafi. Dziś jest dobrze, jutro może być nie. Jest dziś, i dziś się cieszę, dziś żyję, dziś się uśmiecham, bądź smucę, dziś mnie coś rozbawi, bądź zbulwersuje itd.

Akurat zrobiłam sobie przerwę w oglądaniu filmu Różyczka i taka mała refleksja mnie dopadła (zresztą nie w związku z tym filmem). Ludzi w życiu spotyka, to co spotyka. Czasami mamy wpływ, ale często nie (choć sama nie wiem). Ale do tego, ile inni nam napsują krwi, nasr... w kieszeń, napaskudzą w życiorysie ... bo ... no właśnie bo co ... to mnie się chce (za przeproszeniem) rzygać. Ot taka mała dygresja na marginesie.

poli, obiema rękami podpisuję się pod tym co napisałaś.

[ Dodano: 2011-09-13, 13:37 ]
Właśnie po pierwsze w naszej kulturze (zachodniej, konsumpcyjnej) 'ucieka' się od tego tematu. Bo przecież teraz przecież wszystko możemy kontrolować, wszystko możemy kupić, propagowany jest ‘wizerunek „wiecznej młodości”’ (np. operacje plastycznie), to jak tu myśleć o tym, że nie jesteśmy wieczni.
Po drugie ludzie oceniają co ja myślę poprzez swoje wyobrażenie, wyobrażenie tego czego oni się boją, czego się lękają, co sobie wyobrażają. W przecież nikt nie siedzi w moim umyśle i jego wyobrażenie co sobie myślę, jest często dalekie od prawdy.

Rodzina mówi/myśli: "nie mówić, bo się załamie". A chory prosi, żeby nie martwić rodziny. I zbudowany jest taki mur, są uśmiechy, a każdy cierpi osobno.

Moniusiu, przeczytałam :tull: