Znaleziono 1 wynik

Małgosiu kochana, nie będę pisała, że to minie szybko. Nie minie. Twój świat nigdy już nie będzie taki, jak przed tym wydarzeniem. Kilka dni temu minął rok od śmierci mojej Mamy. Byłyśmy bardzo blisko, była częścią mnie. Zawsze wydawało mi się, że nie jestem podatna na depresję, że jestem urodzoną optymistką i nawet w najczarniejszym dniu potrafię znaleźć coś dobrego. Tak było, aż do dnia kiedy moja Mama odeszła. Kiedy po jej śmierci minęło pierwsze, przytłaczające większość zmysłów wrażenie, często myślałam o tym, że za oknami mojego domu nic nie ma. Tak się czułam. Jakby nagle mój dom, wraz ze wszystkim co w nim jest, oderwał się od reszty świata i utknął w jakiejś mgle. Patrzyłam i nie widziałam, słuchałam i nie słyszałam, śmiałam się i uczestniczyłam w życiu a potem zupełnie nie wiedziałam co właściwie robiłam. Pracowałam, dbałam o ogród, spotykałam się z rodziną i starałam się prowadzić "normalne" życie. Ale to wszystko było jakby w spektaklu na scenie, jak we śnie. Miałam wrażenie, że dzieje się jakoś tak z pozycji obserwatora.

Ale widzisz, napisałam to wszystko w czasie przeszłym. To nie znaczy oczywiście, że nagle to wrażenie zniknęło, czuję jednak, że coś się zmienia. Nagle zapragnęłam znowu wyjść, a ponieważ przez rok nie robiłam nic innego tylko się pasłam (tak fatalnie rozładowuję napięcie), zaczęłam od ćwiczeń na kręgosłup, żeby mógł mnie unieść w czasie spacerów bez wysiłku (a mam tak taką drobną przepuklinę między kręgami). Zmieniłam kolor włosów a jak się budzę to już nie zawsze mam przed oczyma Mamę z czasu choroby. Coś się zmienia i ta zmiana daję mi nadzieję.

I tej nadziei kochanie, życzę także Tobie. Ona przyjdzie, jeśli tylko sobie na to pozwolisz. Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie.