Znalezionych wyników: 6

Asiu,
przyjmij serdeczne wyrazy współczucia... ::rose::

Asiu,
jesteś po prostu zmęczona. Co w tym dziwnego, że tęsknisz za dawną stabilizacją, za czasem bez kłopotów, bez poważniejszych zmartwień? To normalne. Nie rób sobie wyrzutów.
Ja rozumiem, że boisz się o tym wszystkim pomyśleć, albo powiedzieć głośno: "Wrócę do normalności po śmierci Taty" - bo wydaje Ci się to straszne i egoistyczne. Nie jest. To normalne, ludzkie. Każdy towarzyszący osobie umierającej tak myśli, tylko jeden się przyzna, a drugi nie. Obserwuję rodziny osób chorych terminalnie i wiem to na pewno.
Nie martw się, Twoje uczucia nie są niczym złym... :flower:

zdeterminowana,
Dacie sobie radę. Wiem to na pewno. I Ty i Twoja Mama jesteście zdeterminowane - chapeau bas, moje panie. Poradzicie sobie.

zdeterminowana,
Konkret, może nieco brutalny: do wiosny w żadnym wypadku nie uda Ci się Taty "przetrzymać".
Tata niestety umiera i - tak jak piszesz - nie ma sensu przetrzymywać go w cierpieniu. Byłoby to przedłużanie nie życia, a umierania.
Bardzo mi przykro. :-(

Myślę o Was ciepło...

zdeterminowana22,
konsultacja onkologiczna jest na pewno dobrym pomysłem. Natomiast informacji nie można udzielić, nie mając żadnego konkretu. Skąd wiadomo, że to nerka jest ogniskiem, skoro nie było badania histopatologicznego? Równie dobrze może to być przerzut raka płuc do nerki. Bez badania hist-pat nie mamy nawet pewności, że mówimy o raku. Postaraj się wydostać dokumentację (nawet jeśli Tata jest jeszcze w szpitalu przysługuje mu prawo do wglądu i kopiowania dokumentacji - ale pamiętaj, że jemu, nie Tobie, więc jeśli Ty chcesz dostać dokumentację - musisz mieć pisemne upoważnienie od Taty) głównie ze względu na planowaną konsultację z onkologiem, który nie podejmie żadnych działań nie mając pewności, co ma leczyć.