Znalezionych wyników: 65

Ciężko pozwolić odejść ukochanej osobie, pożegnać się i pogodzić z myślą, ze jutro nie zadzwoni, nie uśmiechnie się....Ale "tam" już nic nie boli...

Uważaj na siebie, zresztą..sama wiesz....

Pamiętam.....

Przez to forum staliśmy się prawie rodziną, Romek pomógł wielu z nas, dla mnie był wyjątkową podporą, miło się z nim pisało, miło go czytało, czytałam jego posty i bloga mojej mamie, by pokazać jej jak walczyć, jak znaleźć siłę... płakała. Romek śnił mi się często, nawet w snach wspierał. Nie dane mi było poznać go osobiście, ale bardzo mi go tutaj brakuje. Nie umiem także poradzić sobie z myślą, że coś się skończyło...

Patrząc na ostatnie zdjęcie Magistra, to widać, że swój psiak taki forumowy - wie, ze po chemii grzebień się nie przyda

Romku siły, siły i szybkiej regeneracji!

Niektórzy Romku mój optymizm nazwą głupią naiwnością i niedoinformowaniem medycznym, a ja jestem dość doinformowana, chyba aż za bardzo. Nie łudzę się, ale wierzę, że przecież może zdarzyć się jakiś cud, nieznane nam wyroki boskie. Wiem, że może być różnie, ale teraz jest nasz czas, nasze chwile, dziś odbieram mamę z chemii, może jutro znów będę płakać w poduszkę, że źle ją znosi, że jest słaba, ale takie życie: są wzloty i będą upadki. Jak to mówią: może są lepsze czasy,ale te są nasze.
Do boju, z nami nie tak łatwo!
Myślę, że rodzina bardziej przeżywa chorobę niż sam chory. chory sam wie jak się czuje, na ile ,może sobie pozwolić i odczuwa w duchu co może być przed nim, a my rodzina - co zresztą chyba naturalne, próbujemy wyrwać bliskich śmierci za wszelką cenę, czasem nawet wtedy gdy chory ma już dość.

Podczas ostatniej kumulacji w totka zastanawiałam się czy gdybym wygrała te 50 baniek, czy można by za te pieniądze uratować mojej mamie życie, ocalić, nie przedłużyć tylko zlikwidować to płucne dziadostwo na amen? Nie wiem, a jeśli nie? Po co człowiekowi pieniądze jeśli w takiej sytuacji i tak nie pomogą, a tych chwil, które teraz mamy, które teraz trwają choć często smutne nikt nam nie zabierze, ani żadne pieniądze nie zwrócą.

Romku, nie ma tego złego

zamiast zupki zostaje tylko schoboszczak i golonka na deserek. Zaczynałam pisać na tym forum w styczniu, krótko po świętach, nie wiem gdzie minął ten rok, ale cieszę się, że możemy się tu spotkać z wieloma osobami w tym samym składzie. Mam nadzieję, że przed nami jeszcze nie jedne święta. Pozdrawiam

Dziękuję Romku, mam nadzieję tylko na lepsze, gorszego w ogóle nie biorę pod uwagę. Dziś zawiozłam mamę na chemię, na początek wszystkie badania itd. Podali jej krew bo z morfologią było nie za dobrze. Teraz czekam i zobaczymy jak się będzie czuła po docetaxelu. Pozdrawiam Cię.

Witaj Romku, megalia pomaga faktycznie, moja mama znów, że tak powiem "źre jak kóń" i Tobie też życzę ogromnego apetytu na jedzenie oczywiście, apetytu na życie nie muszę Ci życzyć, masz go tyle, że mógłbyś obdarować połowę nowotworowej populacji. Pozdrawiam

Żyjesz i jesteś tu z nami, a więc do pokonania jeszcze daleka droga (odnośnie twojego nicku), tutaj zawsze możesz szukać wsparcia, wiele osób czyta, choć nie zawsze zabiera aktywny udział w dyskusji, choćby dlatego, że nie ma merytorycznych podstaw do wypowiadania się w kwestii tej choroby, a jedynie swoje lub rodzinne doświadczenia.
Czasem też wielu nie pisze nic ze zwykłej ludzkiej bezsilności, niby robimy dla naszych bliskich co można, a i tak jest ciężko, a i tak choroba dołuje nas jeszcze bardziej. Gdy czytam posty nowych forumowiczów po prostu chce mi się wyć, że znów kogoś dotknęła ta choroba, pamiętam jak sama stawiałam tu pierwsze kroki, jak było mi ciężko, ale ważna jest świadomość, ze jest takie miejsce jak to....
Trzymam za Ciebie kciuki i życzę zdrówka i dobrego samopoczucia pomimo choroby i jesiennej aury.
Marta

Dziękuję Romku za pomoc.

Romku mam pytanie: czy ty sam dojeżdżasz na chemię, pytam bo moja mama teraz będzie miała w Poznaniu chemię, a nie wiem na ile i do kiedy mój stan zdrowia mi pozwoli z nią jeździć,to trochę daleko od nas bo 100 km a samą chyba bałabym się jednak puścić.

Witam po dłuższej przerwie i pozdrawiam.

Dziękuję Romku, tak też zamierzam zrobić, nie tylko ze względu na chorobę, ale na to, że po śmierci dziadka mojej mamie zmienił się cały świat, do tej pory chodziła do niego 3 razy dziennie, stała na baczność była na każde wezwanie, a teraz....pustka i do tego choroba. pomyślałam o tym żebyśmy razem gdzieś pojechały: góry, jezioro, a może w końcu jej wymarzony Paryż, ale wiem, że na temat podróżowania są różne opinie.
Cieszę się, ze wraca do domu, ale muszę też powiedzieć, że cieszę się, że te 6 tygodni tam spędziła, gdyż odpoczęła psychicznie, fakt - walcząc z chorobą, ale z dala od naszych tutaj problemów, frustracji. Nic się nie dzieje bez powodu, może zabrzmię jak tani filozof, ale uważam, że wszystko mam swój czas i miejsce i swoją przyczynę.
Życzę ci tylko zdrowia, pogody ducha nie muszę, masz jej tyle, że mógłbyś obdarować pół świata.

Witaj Justynko, jak samopoczucie?

Czekamy, we wtorek mamusia wychodzi, Pani dr mówi, że jest bardzo zadowolona z przebiegu leczenia, więc cały czas w oczekiwaniu, bo nie bardzo wiem co potem, co po zakończeniu radio?