Znalezionych wyników: 66

Kochana Tęczo...
Tak jak Marzenka napisała delikatnie podsuwaj coś w formie ,,bardziej płynnej'', spróbuj z tym co Tata lubi. Może zapytaj na co by miał ochotę...
Jestem :tull:

Wieczny odpoczynek....a światłość wiekuista niechaj Jej świeci.

Malinko przyjmij ode mnie wyrazy najszczerszego współczucia, łączę się w bólu...

[ Dodano: 2015-03-21, 23:02 ]
Jeżeli to będzie nietakt to wybacz...
Wspaniała miłość prowadząca do spokoju i światła...
Chylę czoła Malinko....

Malinko, moja Poprzedniczka ma całkowitą rację. Radzisz sobie w całkowicie trudnej, ekstremalnej sytuacji. Masz prawo czuć się zmęczona, bezsilna i bezradna....to jest normalne!
Rak jest chorobą rodziny, jest pewnym centrum wokół którego my bliscy krążymy...patrzymy na objawy, samopoczucie i wszystko inne co wdrażamy i dostosowujemy do naszego codziennego życia. Jesteś dzielną, kochaną córką!! Mamusia jest z Ciebie dumna!!

Tulę jak zwykle...
I myślami jestem...

Kochani...
Te wszystkie emocje i uczucia, które teraz we mnie są wprowadzają sprzeczność mnie samą. Patrzę codziennie na grób Tatusia, sprzątam śnieg, zapalam znicze i nie wierzę, że tam jest Tatuś bo to przecież niemożliwe. Obecność Taty odczuwam praktycznie cały czas, mówiąc o tym część z słyszących patrzy na mnie jak na wariatkę a reszta kiwa głową, że tak pewnie jest.
Siedzę codziennie w pokoju Taty i rozmawiam z Nim. Mówię co się wydarzyło tego dnia, mówię że tęsknię, że mi Go brak... Usilnie poszukuję znaku, że jest...
Rozmawiałam z bliską mi osobą z pogotowia ratunkowego, która mi przybliżyła opowieści ludzi po śmierci klinicznej - że ciemność, pustka i nicość. Przeraziło mnie to.
Czuję jakbym każdego dnia umierała, jakby każdego dnia było mnie mniej.

Kochana...
Chłoń chwile, bądź, wspieraj, rozmawiaj...
To jest Wasz czas - na uśmiech, łzy, słowa, przytulenie, obecność, na wszystko...

Jestem.
Tulę Mamusię delikatnie...
Tulę Ciebie...

Malinko kochana, odpisałam Ci wiadomość pr.

[ Dodano: 2015-01-26, 02:03 ]
I utul ciepło Mamusię...pocałuj delikatnie w czółko i delikatnie chwyć za rękę...
Jesteśmy (ja i Tata gdzieś tam....). Tyle ile mogę jestem...

Masz bardzo ładny głos

taki cichy, spokojny i utulający....opowiadaj Mamusi, poczytaj...mów,że kochasz.....mów to co chcesz by wiedziała...

Malinko,
chyba nieważne ile mamy lat czy 20, 30, 40, ...60, 70, 80... - śmierć zawsze boli i dotyka bliskich. Nie ma dla mnie takiego wyznacznika - ktoś przeżył mniej czy więcej...

Masz rację osoby, które nie zetknęły się z osobistą walką (mówię o całokształcie - poczynając od diagnozy i całej reszcie) nie mają pojęcia, nie zdają sobie sprawy z bólu, niepewności, ostatków naszych własnych sił...i całej reszty...

Malinko, nie wiele mogę - myślę, modlę się, przesyłam również siły i dla Ciebie i dla Mamci - mimo, że ostatki ale może się przydadzą...

Kochana Malinko.

To bardzo dobrze, że otworzyłaś się na rozmowę o nieuniknionym z Mamusią. Ja też musiałam i przełknęłam to by Tatusiowi było lżej. Tak Mamusi będzie lepiej i lżej. Ja jedynie ze swojej strony mogę powiedzieć jedno: jeżeli już nie ma odwrotu to niech to będzie we śnie i bez bólu....

A ja Twoją Mamunię przytulam tak delikatnie jak zwykle...
I Ciebie tak mocniej byś miała siły i wiarę, że ,,po coś się tak dzieje''...

Jeszcze szeptałam mojemu tacie na oddziale, że kilka osób z forum walczy. On odszedł z tego co widzę pierwszy.

Kochana Malinko.
Chwytaj teraz te ostatnie chwile, łap je i ciesz się z nich...Każde spojrzenie, oddech, słowo i wszystko inne zostanie dla Ciebie pewnie do końca... I najważniejsze brak bólu dla Mamusi, nawet okupione ,,otępieniem''...

Ja, powiem szczerze - ze mną źle. Ból nabiera na sile, wręcz dławi. Nie da się tego opisać. Byłam i jestem bardzo silnie związana z Tatkiem, to mój największy autorytet (mimo mojego średniego wieku) i człowiek, który wskazywał mi jak ważna jest pomoc innym - niezależnie od tego czy ktoś doceni czy też nie... To był silny, charyzmatyczny i wrażliwy człowiek. A ja teraz mimo jego nauk czuję się jak wrak człowieka... Tęsknota zabija, ból rozdziera i co chwilę chwytam za telefon by zadzwonić na oddział z pytaniem jak Tatko...czuję się martwa w środku :(

Malinka, Tęcza, Marzenka, Klarysa, Misiek i wszystkim innym - dziękuję za bycie...Naprawdę nie umiem tego ubrać w słowa ale jestem niezmiernie wdzięczna, że jesteście...

Chyba na chwilkę w nocy zasnęłam, ale obudziłam się bo widziałam obandażowane stopy Tatusia...Teraz staram się wszystko zorganizować tak jakby sobie życzył Tatko, ale czuję się beznadziejna...

A ból staje się coraz silniejszy. W środku mnie wszystko wręcz szarpie...
Myślę gdzie jest, myślę czy jest Bóg, myślę czy mnie widzi, myślę czy Mu lepiej...
Myślałam, że pytań będzie mniej, a jest coraz więcej.

Kochana Malinko, ja teraz w sumie na nic się zdam...mój optymizm prysł...
Ale wiedz jedno - jestem, wspieram, myślę...
Niestety nic więcej nie mogę :uuu:

Przytulam delikatnie Mamusię by nie bolało...
Tulę też Ciebie...byś miała siły przechodzić całą resztę...

Nie jestem w stanie cokolwiek więcej…

Missy, Marzenka, Caroline, Marysia, Jolana, Jolapol, Tęcza, Justyna, Ala, Asia, Malinka, Klarysa.- dziękuję za pochylenie się...Za Wasze słowa i modlitwę dziękuję (za Tatusia i za siebie) – chyląc czoła ku temu nieznanemu i przed czym na co mnie przygotowywał Tatko…
Ja sama – tu próbuję ogarnąć i zrozumieć….i czuję się martwa.

Mój najukochańszy Tatuś dzisiaj rano odszedł...
Ból mnie rozrywa :cry:

Marzenko, zdaję sobie sprawę, że to wygląda bardzo źle... :-(

Mimo, że ta nadzieja, co jeszcze we mnie jest to tli, bo może jeszcze...bo może damy radę...bo przecież Tatuś czekał jeszcze na tyle spraw i rzeczy... I to wszystko mimo świadomości, że jest źle daje mi teraz jakieś poczucie pewnej stabilizacji - bo może będzie lepiej...taka złudność, takie karmienie się ostatkami - bo może da radę...

Marzenko, czuję się słaba...mimo tego co robię, mam ciągle wrażenie, że za mało, że mogę coś jeszcze, że mogę więcej...

Witam.
Kolejny dzień przyniósł: tętno 70, ciśnienie 90/60, saturacja 98 (momentami 100). Wysięki ogromne z opuchniętych rąk. Na nogach pojawiły się wybroczyny (takie jak na klatce piersiowej, twarzy) - czyli mamy problem z płytkami bo są poniżej normy (mimo przetaczania krwi nie podnoszą się). Kiepsko też jesteśmy z albuminą. Tacie sinieją palce, często ,,klipsik'' nie wychwytuje czynności i jest przenoszony na płatek ucha. Drenaż opłucnej dalej utrzymany (przetoka płucna nie ulega poprawie).

Dziś opowiadałam tacie o wszystkim i niczym, zmarszczył brwi jak powiedziałam, że na obiad zrobię jajecznicę :-D

Tata ogromnie lubił gotować, więc chyba był zdegustowany moją ,,obiadową potrawą''. Głaskałam po głowie, poczesałam, wsmarowałam na nowo balsam na te chude nóżki, poczytałam gazetę, opowiadałam co w domu, włączyłam radio... Pragnę wierzyć, że część z tego dociera (mimo ciągłych wlewów rozmaitych leków sedacyjnych).

Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie, za to, że jesteście, służycie wiedzą i doświadczeniem, mądrą radą i zdroworozsądkowym podejściem. To forum i Wy staliście się pewnego rodzaju oazą na chwilę wyciszenia, uspokojenia...