Znalezionych wyników: 3

Każdy ma jakieś przekonania, jedni wierzą w Boga, inni nie, jeszcze inni wierzą w "bliżej nieokreślone coś", co kieruje naszym życiem.

Jesteśmy tutaj, bo każdy z nas znalazł się w trudnej sytuacji, każdy z nas musiał (lub nadal musi) zmagać się z cierpieniem bliskich osób, patrzeć na ich powolne lub szybkie, zbyt szybkie odchodzenie. Niektórzy z naszych bliskich umierali w ogromnym cierpieniu i jękach, inni umierali cicho, ze spokojem; niektórzy pogodzeni z losem, inni próbowali walczyć do końca. Jedno jest pewne: bez względu na sposób, w jaki żegnali się z tym światem, była to śmierć. ŚMIERĆ. Śmierć, która po każdej z tych osób pozostawiła zarówno piękne wspomnienia, jak i wszechogarniający ból.

Może nie polemizujmy tutaj czy Bój istnieje, czy nie, bo sądzę, że niczego to w naszych przekonaniach nie zmieni. Ten post, który dotyczył "uświęconej" niemalże śmierci wywołał we mnie (i jak widzę nie tylko we mnie) jakieś skrajne emocje. Ale każdy przeżyje tą chwilę na swój sposób. Może rzeczywiście tak było, może ta osoba rzeczywiście tak to wszystko przyjęła, a to, że nasi bliscy odchodzili w inny sposób, to już inna sprawa. Każdy odchodzi inaczej, tak po prostu jest.

Więc ośmielam się delikatnie zaproponować, cobyśmy nie wchodzili w rozmowy na temat obecności Boga w naszym życiu, bo to do niczego nie prowadzi. Przynajmniej tak mi się wydaje. Może ktoś, kto właśnie znalazł się w sytuacji żegnania bliskiej osoby, za chwilę wejdzie w ten wątek i widząc polemikę na temat wiary, a nie konkretne informacje na temat "umierania" i nie zobaczy niczego, co mogłoby mu pomóc. Wyjdzie stąd i będzie z tym wszystkim sam.

Może powinniśmy okiełznać bunt, który w nas siedzi (tak, we mnie też) i spróbować skupić się na tym wątku.

Przepraszam, jeśli kogoś uraziłam, nie to było moim celem.

[ Komentarz dodany przez Moderatora: Finlandia: 2012-01-10, 14:09 ]
Popieram ten post i propozycję Mordoklejki z całego serca!