Znalezionych wyników: 7

Przerzuty to tak zwany rak uogólniony. Jest to wyrok, choć w różnych nowotworach czas wykonania
może być różny. I jak to w życiu nic do końca nie jest jednoznaczne. Trafiają się wyleczenia, ale
statystcznie stanowią nieistotny margines.

Andrzeju, czy jesteś pewien, że ten link przesłałeś na właściwe forum?

Mam wątpliwości.

Ja w każdej swojej wypowiedzi staram się podkreślać, że przedstwawiam swoje inywidualne stanowisko.
Na miejscu Twojej Cioci natychmiast zażądałbym pokazania mi wyników (gybym nie mógł osobiście ich odbrać). Ale ona jest inna.

Ja nie mam uniwersalnej recepty jak przekazywać złe wiadomości. Każdy pacjent wymaga innego podejścia. Tacy jak ja potrzebują krótkiej, rzetelnej informacji bez owijania w bawełnę. Potem muszę mieć trochę czasu czasu by to przetrawić, uwierzyć że wszystko dokładnie zrozumiałem. Drugą skrajnością są ludzie, którzy nic nie chcą wiedzieć, wypierają chorobę ze swojej świadomości. Nawet drobne sugestie, że coś może być nie tak mogą ich unieszczęśliwić.

Na pewno wobec chorego należy zachowywać się naturalnie, unikać nadopiekuńczości. Choć może są i tacy dla których to właśnie jest najlepsze.

Pozdrawiam,
Mrakad

Może chodzi o definicję dziwactwa. W naszej kulturze każda mniejszość jest tym dziwniejsza im mniejsza. Jeśli musisz wszystko wiedzieć to jesteś dziwaczką.

Uważam, że w Polsce pokutuje stary pogląd, że pacjenta trzeba chronić przed wiedzą na temat jego stanu. Naoglądałem się filmów amerykańskich i wierzyłem, że polska medycyna stara się równać do najlepszych. Wierzyłem, że lekarz będzie miał dla mnie czas, że mi wszystko wyjaśni, że niczego nie będzie ukrywał. W istocie wierzyłem, że szczytne zasady zapisane w polskiej karcie praw pacjenta są przestrzegane. Potrzebowałem kilku miesięcy by na własnym doświadczeniu stwierdzić, że to fikcja. Z przyczyn obiektywnych mam małe doświadczenie z medycyną prywatną (czytaj: płatną). I marzy mi się by takie podejście do pacjenta było normą również pod po skrzydłami NFZ. Mój lekarz rodzinny jest dowodem, że jest to możliwe. Ale jest to wyjątek. W warszawskim CO nie mam lekarza prowadzącego. Na wizyty kontrolne na czterogodzinnym dyżurze lekarz musi przyjąć 35 pacjentów. To mu daje po 6 minut na pacjenta z nowotworem, silnie zestresowanym, pełnym wątpliwości. Jak w takich warunkach chcesz dochodzić do pełnej wiedzy? Z moich obserwacji wynika, że znakomita większoś pacjentów nie chce żadnej wiedzy. Lakoniczne stwiedzenie, że się nie pogorszyło w pełni im wystarcza. Jestem sfrustrowany faktem, że jeśli zdaży mi się trafić na innego lekarza to nawet o PSA muszę zapytać, bo sam z siebie nie uważa za stosowne podać mi takiej informacji.

Czy próby walki z otaczającą rzeczywistością nie jest dziwactwem? Wielu się boi zrazić do siebie lekarza swoją postawą. I zapewne wielu forumowiczów mogło by podać przykłady dlaczego nie warto.

O.K. Ktoś tu sensownie napisał, że nie warto się nakręcać.

Pozdrawiam,
Dziwak Mrakad