Znalezionych wyników: 3

Dziękuję za Twoją wypowiedź. Widzę, że też zmagasz się ze skrajnymi emocjami. Ja staram się sobie jakoś radzić, raz lepiej raz gorzej mi to wychodzi. Miewam spadki mojej formy psychicznej i to dość często, tak jak wtedy gdy napisałam tego posta. Ale całe szczęście zawsze znajdzie się ktoś bliski lub daleki , kto da mi kopa, dźwignie z mego doła do góry. Staram sie pamiętac o słowach marzena66 , że bez względu na to jak ja będe myślała o chorobie, czy będę panikować, myśleć ciagle o tym, czy tez wrecz przeciwnie dam sobie spokój, to i tak nie ma to wpływu na dalszy ciag mojej choroby/leczenia/życia. Tak to sobie wiecznie tłumaczę, a gdy zapominam i wpadam nagle w panikę, to czytam raz jeszcze (mam takie złote myśli w kalendarzyku, który mam zawsze przy sobie).

[ Komentarz dodany przez Moderatora: marzena66: 2017-10-17, 21:58 ]
Bo to prawda kochana, nie mamy na wszystko wpływu, choć na wiele rzeczy tak ale nie na wszystko

Dziękuję pięknie za odpowiedź, powinnam te słowa otuchy wydrukować, powiesic nad łóżkiem i w razie gorszej formy psychicznej czytać, czytać , czytać i stosować

Witam wszystkich,
Jestem ponad rok od leczenia mięsaka tkanek miękkich, w lipcu zeszłego roku zakończyłam radioterapię. Moje lecznie zaczęło sie w 2012 r niewłaściwie, w niewłaściwym ośrodku z błedną diagnozą.
Dopiero po paru nieudanych operacjach i wznowach w 2016 r trafiłam do COI w Warszawie, zostałam tam prawidłwoo zdiagnozowana i leczona. Jeżdże co 3 m-ce na kontrole. Póki co jest ok, ale nie potrafię sobie poradzić z maniakalnym wyszukiwaniem sobie wznów i przerzutów. Panicznie boję się, że koszmar znowu wróci. Po leczeniu przeszłam przez terapię u psychoonkologa, podczas leczenia brałam srodki psychotropowe, bo nie byłam w stanie normalnie funkcjonować. Nie mogłam sobie darować , że tak późno trafiłam do właściwego ośrodka. Ten bład kosztował mnie bardzo wiele, operacje w niespecjalistycznycjh osrodkach pogorszyły moje rokowania, które na starcie były bardzo dobre (mięsak low grade)
Staram się normalnie żyć, ale często jest to bardzo trudne, cały czas myślę o wznowie, przerzutach, ile jeszcze bedę zyć tak beztrosko. Boję się planować, korzystać z życia, cieszyć się życiem. Mam takie wrażenie, że jak teraz będę żyć beztrosko i błogo, to zycie znowu mnie ukara.
Czy zawsze już tak będzie? Czy zawsze będę się tak bać, że choroba nagle wróci? Jak zapanować nad galopującymi złymi myślami i emocjami? Pomóżcie proszę.