Znalezionych wyników: 2

soraj,

Dziękuję za wiarę i za to co napisałaś...

Od końca stycznia wiem, że mój tata ma raka. Najpierw TK wykazało przerzut do mózgu. Potem okazało się, że to NDRP. O przerzucie dowiedziałam się przez telefon od mamy, z napisanej po łacinie diagnozy, którą rozszyfrował internet – Meta ad cerebri. O raku płuc usłyszałam od lekarza w szpitalu.

Od tego czasu moje życie bardzo się zmieniło. Chodzę do pracy, na służbowe imprezy – bo na tym polega moja praca, ale większość czasu spędzam sama i na tym forum, albo czytając na temat naszego wroga. Nie umarłam, ale życia mało we mnie zostało. Mam przyjaciół, którzy chcieliby ze mną teraz być. Przyjmuję ich troskę. Ale bywają dni, że nie chcę mi się nawet z nimi rozmawiać. Mieszkam 300 kilometrów od taty. Jeżdżę teraz często do domu. W czwartek kolejny raz. Codziennie rozmawiamy. Nie wiem czy wypłakałam już wszystkie łzy. Wiem, że mam zadanie do wykonania, więc na pozór „nie pękam”. Ale jadąc codziennie mostem Poniatowskiego z pracy gapię się bezmyślnie w Wisłę i ryczę w tych tramwajach. Tata dostaje chemię paliatywną, czuje się dobrze. Nie spisałam go na straty. Ale wróg, który stoi u naszych bram powalił mnie na kolana. Wszystko się przewartościowało. Nie wiem czy to właściwe, nie wiem czy wszyscy tak mają, ale nie potrafię myśleć o niczym innym. Zbieram informacje na wyrost, na potem, na czas umierania, które kiedyś nastąpi. Przygotowuję się na najgorsze. Choć jednocześnie wiem, że nie zdołam się przygotować na ból, który przyjdzie. Wiem, że uderzy. Tylko nie wiem z jaką siłą.

Nigdy nie czułam się nieśmiertelna. Paplałam na lewo i prawo, że życie jest jedno, jest krótkie, że dzisiaj jesteś a jutro Cię nie ma. Ale to były tylko słowa. Dopiero teraz z całą pokorą wsłuchuję się w siebie, w życie, bywa też, że złorzeczę Bogu, aby za chwilę prosić go o więcej czasu dla taty, dla nas. Powoli wychodzę z szoku. Staram się wspierać mamę. Czytam wasze historie bólu i strachu, i wielkiego bohaterstwa. Podobno wszystko jest po coś. Nawet jeśli odkryłam po co jest ta lekcja, to nie jestem pogodzona z tym, że mój bardzo pracowity, bardzo dobry, choć niewolny od ludzkich ułomności tata, dostał do wykonania tak trudne zadanie...