Znalezionych wyników: 7

Kasia,

każdy, kto opiekował się osobą terminalnie chorą wie doskonale, co masz na myśli.
Trudno jest patrzeć jak choroba zmienia naszych bliskich. Możesz czasem nawet "nie lubić" swojego chorego taty - do wszystkich uczuć masz prawo, najważniejsze, że jemu nie dajesz ich odczuć :*
Co do leków przeciwwymiotnych, to mój tato dostawał Metoclopramid (akurat podskórnie, jak wszystko) i bardzo mu pomógł, choć nie miał aż takich kłopotów, jak Ty opisujesz.

Ściskam bardzo mocno! Dajesz radę :/pociesza:/

Cześć,

bardzo mi przykro z powodu Twojej sytuacji...

Ja uderzyłabym w dwóch kierunkach: po pierwsze załatwiła mamie hospicjum (z tego, co piszesz, chyba raczej stacjonarne niż domowe, bo sama nie podołasz opiece), skierowanie wystawia lekarz rodzinny, kolejki są niestety długie (kilka tygodni).
Po drugie skonsultowałabym się z jeszcze jednym onkologiem.

Nie doczytałam w Twoim poście czy w przypadku Twojej mamy zaprzestano już leczenia ze względu na kolejne przerzuty?
Z jakiego jesteś miasta?

Co do hospicjum - pewnie dostajesz gęsiej skórki na samo to słowo, bo kojarzy się "umieralnią" i z końcem walki, którą toczyłyście przez ostatnie 1,5 roku. Ale wcale tak być nie musi, poza tym - w mojej opinii - to jedyne miejsce, w którym znają się na leczeniu objawowym chorych onkologicznie osób.

Trzymaj się dzielnie!
Pozdrawiam.

U mojego Taty stan pogorszył się gwałtownie, jeszcze przedostatniego dnia wstał sam do ubikacji. Jednak kilka dni wcześniej wyostrzyły mu się rysy... Dla mnie ostatecznym sygnałem był fakt, że nie jest w stanie przełknąć wody, którą podawałam mu strzykawką. Oprócz zaniku odruchu przełykania pojawiły się niedomknięte powieki (chory śpi, ale widać mu białka oczu), nie miał też w ogóle siły zmienić pozycji - gdy noga/ręka spadła mu z łóżka, trzeba było je układać z powrotem, bo sam nie był w stanie ich podnieść.
Wiem, że u niektórych sinieją ( w zasadzie fioletowieją) dłonie i stopy, a oddech jest bulgoczący i jak "ze studni".
Trudno wyrokować na odległość. Jestem pewna, że poznasz po objawach, że nadchodzi czas.
Mnie już po śmierci Taty bardzo pomógł ten artykuł i świadomość, że tak naprawdę wszyscy odchodzimy tak samo i zgodnie z tymi samymi "regułami", ale może Tobie przydadzą się opisane w nim symptomy:
http://www.deon.pl/inteli...iera-cialo.html

Ja oddałam do hospicjum. Możesz też sprawdzić czy w Twoim mieście istnieje Apteka Darów ( w Krakowie akurat funkcjonuje), tam zawsze chętnie przyjmą.