Znaleziono 1 wynik

Faza szoku minie, ale na pewno jest cały czas żal i niedowierzanie. Potem zaczyna się czas wyciszenia, przynajmniej u mnie, bo chociażby człowiek pękł to nie ma na to wpływu. W pogodzenie z diagnozą nie wierzę, ale w to, że może być dobrze już tak. Dzięki czytaniu forum zrozumiałam, że to nie jest wyrok i każdy dzień jest cenny. Rozumiem Cię, bo moja mama jest chora, a ja się ostatnio posypałam całkowicie. Teraz nadal żyję ze świadomością jej choroby, ale rozumiem już, że to nie oznacza, że już jutro jej nie będzie. Trzeba wydrzeć życiu ile się da. Ja na zrozumienie przez otoczenie już nie liczę.