Znaleziono 1 wynik

Piszę po raz pierwszy na tym forum. Prawie 21 m-cy temu straciłam narzeczonego. Nie wiem, czy to długo. Czas się zapętla, żałoba trwa tak samo silna, jak na początku... Nie potrafię się pogodzić, nie potrafię pójść do przodu. Tak bardzo boli, wciąż tak samo...

Nie wiem, co mogłabym Wam poradzić. Wasze straty często są bardzo świeże. Jedyne, co wiem na pewno, to że bólu nie wolno dusić w sobie. Trzeba płakać, krzyczeć, tłuc naczynia, jeśli tego potrzebujecie. Ja tego nie robiłam, nie mogłam, obiecałam mu, że będę silna. I byłam, i nie potrafiłam wylać tego żalu z siebie. Dziś sama jestem diagnozowana, jest podejrzenie nowotworu. W poniedziałek będzie wynik hist-patu. Boję się, bo widziałam co ta choroba może zrobić z człowiekiem. Byłam przy Nim od pierwszych objawów, przy diagnozie i przy Jego śmierci. Byłam każdego dnia Jego choroby.

Nie wiem jak żyć, nie potrafię żyć bez Niego.