Znalezionych wyników: 52

Dzisiaj mojej Mamy urodziny, wczoraj minęło 15 m-cy, smutno, wciąż smutno...

Wyszukaj innego lekarza, najważniejsze to dobry kontakt pacjent - lekarz, zwłaszcza kiedy trzeba się przed nim otworzyć i mówić o najskrytszych przeżyciach, emocjach. Leki powinny być ostatecznością, rozmowy, rozmowy, rozmowy, psychoterapia, a nie pójście na łatwiznę i łykanie tabletek. Kiedyś będziesz musiała je odstawić, a to też nie jest łatwe. Najważniejsze to znaleźć lekarza, który zrobi WSZYSTKO, aby postawić Cię na nogi bez chemicznych wspomagaczy, w ostateczności leki. Zdalnie obserwując Ciebie to do "ostateczności" jeszcze daleko...

Głowa do góry!! :mrgreen:

A najlepiej, gdyby ten lekarz był przystojnym mężczyzną

od razu lepsze samopoczucie 8-)

Niestety ten ból aż tak promieniuje :(

friend,
Doskonale Cię rozumiem, ja też dostałam fioła na punkcie choroby Mamy, też mówiłam co ma jeść, a czego nie, najmniejszą tabletkę nawet ziołową konsultowałam z onkologiem, godzinami przesiadywałam w necie i wyszukiwałam wszelkich nowości, cały czas Jej pilnowałam, żeby nie przemęczała się za bardzo, a z drugiej strony miała trochę ruchu, itd., itd. Któregoś dnia powiedziała "Ja chcę NORMALNIE żyć! Póki mogę! Zjeść czekoladkę, obejrzeć serial i iść do galerii na zakupy!" i trochę mnie to otrzeźwiło

Gdy tylko miała siłę robiłyśmy wszystko co chciała, w Galerii Bałtyckiej koleżanka robiła Jej zastrzyk w brzuch

, i muszę Ci powiedzieć, że właśnie te chwile były najpiękniejsze i wspominam je z uśmiechem. A wiesz czego żałuję? Tego, że nie zgodziłam się, aby zjadła golonkę, cały czas o tym myślę. Wydaje mi się, że my Opiekunowie, w którymś momencie zapominamy, że Mama, Żona, Bliska nam Osoba, chce żyć możliwie jak najnormalniej, tzn. jak do tej pory lub intensywniej, a my patrzymy już tylko przez pryzmat choroby, tego co wolno i nie wolno, co szkodzi lub nie, itd. I wcale się nie dziwię, że nasi Bliscy w końcu się na nas złoszczą, robią nam na złość, krzyczą, obrażają się lub zamykają w sobie. To wszystko jest cholernie trudne :(

[ Dodano: 2012-02-09, 18:13 ]
Co wymyśliłeś miłego dla swojej Żony na walentynki?

Może jutro przynieś Jej tulipanka lub stokrotki (koszt 2-3 zł) i wprowadź trochę wiosny?

Co z leczeniem monoklonalnym? http://www.europacolon.pl/?leczenie,13

Jakie chemie żona dostaje? Jeżeli oczekujesz wiedzy bardziej medycznej wklej proszę wyniki badań (lub dokładnie opisz), nazwy leków, schematy chemioterapii, itd.

Mnie też lekarze mówili, że nic nie można zrobić, itd., chociaż jeden powiedział "Dopóki walczycie - zwyciężacie" i tego się trzymałam.

Witaj,
Pomoc psychologiczną otrzymacie w WCO w Gdańsku. Czy Twoja żona u nich się leczy?

Na wymioty leczenie objawowe, np. zofran - obowiązkowo wizyta u lekarza, zwłaszcza jeżeli obserwujecie niepokojące objawy.

Nie możecie się poddawać, daliście radę żyć z tym choróbskiem kilka lat i może jeszcze wiele przed Wami.

Najważniejsze to zrobić badania, gdy będą wyniki i będziesz miał ochotę to opisz je tutaj.

Napiszę jeszcze na skrzynkę.

Pozdrawiam i dużo siły, i mimo wszystko uśmiechu (choć wiem jakie to cholernie trudne)!

Justynko,
Ślę życzenia spokojnych i radosnych Świąt, i caaały mikołajowy worek niech będzie wypełniony zdrówkiem dla Ciebie

Buziaki!

Kolejny, siódmy m-c, nie jest łatwiej, nie jest lżej, teraźniejszość bije się z przeszłością i walczy o swoje miejsce, o tu i teraz. Może to dziwne, a może normalne, ale coraz trudniej mi się tu zagląda, tzn. czyta posty osób towarzyszących chorym w ostatnim stadium, żegnających się, wystraszonych, zrozpaczonych. Każde takie zdarzenie bardzo mnie boli, przypomina wszystko, emocje powracają, łzy płyną, a często już nawet nie mogą. Nie wiem czy powinnam sama sobie to robić. Chyba żeby wspierać innych trzeba być samemu silnym. Ja jeszcze tej siły nie mam.
Nie uciekam stąd, ale chcę pielęgnować w pamięci wspaniałe, niepełne 30 lat bycia razem, nasze radości, rozmowy, plany, żarty, wszystko co najlepsze. Już nie chcę się skupiać na kilku najtragiczniejszych dla nas m-cach, pięknych, aczkolwiek jeszcze bardzo, bardzo bolesnych. Jestem z Mamą cały czas, nie ma dnia, żebym o Niej nie myślała, ani nocy

W każdym razie melduję, że jestem, to tu, to tam

Pozdrawiam Was i jak zawsze życzę dużo siły!

Niestety opisywane przez Ciebie objawy są bardzo niepokojące, owe charczenie prawdopodobnie nie jest spowodowane chorobą gadła, tylko zapadaniem się języka i brakiem możliwości wykrztuszenia wydzieliny. Z moich doświadczeń (przeprowadziłam na drugą stronę dwie ukochane osoby w ciągu ostatniego pół roku - Mama i przyjaciółka) zaobserwowałam, że charczenie pojawia się na kilka, kilkanaście ostatnich godzin przed najtrudniejszym momentem. Mamie kazałam wydzielinę odsysać, przyjaciółce wkładali rurkę podtrzymującą język, ale te zabiegi nie mają sensu.
Trzeba BYĆ i KOCHAĆ, zachować spokój i pozwolić odejść, ja przyjaciółce (przyszywana ciocia

) w ostatnich chwilach powiedziałam "Ciociu gdy spotkasz Mamę pozdrów Ją ode mnie" i zasnęła, bardzo spokojnie

JustynaS1975,
Nie mam pojęcia czy decyzja lekarzy jest trafna, ale myślę że wiedzą co robią i podjęli ją przemyślanie i fachowo, a efekt na pewno będzie pozytywny...