Znalezionych wyników: 18

Dla Mamuni, mojej małej, niepoprawnej romantyczki
oraz wszystkich Walecznych

http://www.youtube.com/wa...feature=related

:in_love:

Dodano: 2011-07-31, 20:26

Tak, nawet okresu choroby, który z jednej strony był wyczerpujący, bolesny, przykry, a z drugiej bardzo piękny, ponieważ nadzwyczajnie czuły, wrażliwy, pełen empatii, miłości okazywanej w gestach i słowach :heart:

(o czym w codziennej pogoni czasami zapominamy).

anakin,
Wyobraź sobie, że nawet nie. Ostatnio sama byłam w ławce, gdzieś z tyłu kuzyn i wujek z żoną, a rodzina naprawdę spora :roll:

[ Dodano: 2011-07-31, 17:53 ]

Anelia,

Mama też kilka razy przyśniła mi się źle, tzn. obolała i z nowymi przerzutami, których nie miała albo raczej o których nie wiedziałyśmy. Myślę, że te sny wynikają z naszego lęku o rodziców, który wciąż jest w nas, czy aby jakaś krzywda im się nie dzieje.

Chociaż jeszcze jeden sen przeraził mnie, Mama leżała przygnieciona krzyżem, spojrzała się na mnie i łza spłynęła Jej po policzku :cry:

Ogólnie w sny, kontakt z innymi światy, wierzę. Mogłabym wiele pisać, ale to nie to forum.

U nas w mieszkanku nic się nie dzieje, chociaż wiem, że u Ciebie może się dziać...

[ Dodano: 2011-07-31, 14:31 ]
U mojej Babci na ścianie zegar zatrzymał się w godzinę Jej śmierci, nikt od tamtej pory go nie ruszył (ponad 10 lat).

Dodano: 2011-07-31, 12:41

Wczoraj w drodze na cmentarz podjechałam do "rodziny", akurat ktoś obchodził urodziny, wesołość, alkohol, żarty, gdy zobaczyli mnie cisza i konsternacja :roll:

ale wcale się nie dziwię skoro po samym pogrzebie zorganizowali sobie wesołą stypę, na którą ja i mój brat nie mogliśmy patrzeć i czym prędzej się wynieśliśmy.

Na cmentarzu wczoraj pierwszy raz się rozpłakałam, wcześniej czasami jedna łza popłynęła i szybko się ogarniałam. Teraz widzę, że jest gorzej.

Dzisiaj Mama mi się śniła, że jest zdrowa, radosna i mnie przytula

,
gdy się przebudziłam szukałam Jej wzrokiem po mieszkaniu i kilka minut upłynęło zanim wróciłam do przerażającej rzeczywistości :cry:

Gazda, rany nie są stare, to wszystko się dzieje tu i teraz lub pół roku wstecz.

Mark, znowu napiszę, że masz rację, niestety...

Sama opiekowałam się Mamą, nie mogłyśmy liczyć na niczyją realną pomoc (mam tu na myśli rodzinę). Pomagał nam mój przyjaciel/wspólnik, większość obowiązków zawodowych przejął na siebie, żeby firma nie padła, a ja żebym mogła być z Mamą. Sam dobrze wiesz, że łatwo nie było (tym bardziej, że nigdy wcześniej nie musiałam się zajmować pracami domowymi, miałam luksus rozwoju zawodowego, luksus który zapewniła mi Mama). Najgorzej, gdy Mama już nie miała siły chodzić do łazienki, a była na tyle uparta, że szła i nie miała siły wrócić, więc ją "ciągnęłam", sama jestem niewielkich rozmiarów, więc fizycznie nie miałam siły, aby ją nosić. Udało mi się kupić krzesło z wc co rozwiązało problem na kilka godz., później szpital, hospicjum stacjonarne, w którym byłam z Mamą cały czas (w domu byśmy nie dały rady), itd., itd., nie będę pisać o szczegółach.

I wiesz co myślę, że "rodzina" nawet sobie nie wyobraża jak to wszystko wyglądało w domu naprawdę, jak Mama słabła, dusiła się i wyła z bólu.

Za to teraz słyszę, że Mama chciała umrzeć w domu, a ja ją zawiozłam do hospicjum. Wcześniej natomiast słyszałam dlaczego nie idę sobie kupić książki kucharskiej, żeby nauczyć się gotować lub dlaczego Mama nie idzie na spacer. Słuchałam tego wszystkiego, gdy Mama już była bardzo wyniszczona i wymagała mojej opieki non stop, a nie spacerów po mieście!

Jestem na nich wszystkich wściekła. Oczywiście po pogrzebie tematu Mamy już nie ma, nie ma żadnego tematu, bo każdy uważa, że już po sprawie.

Mama ma brata i 3 siostry, wszyscy z rodzinami i mieszkający w pobliżu (oprócz jednej).

Pozostał we mnie olbrzymi niesmak, żal, złość.

[ Dodano: 2011-07-30, 15:38 ]
Kilka minut po Mamy odejściu lekarz stwierdził, że jestem w szoku i dali mi jakieś leki, no i kazali jak najszybciej pakować Mamy rzeczy, ponieważ trzeba szybko posprzątać pokój..., i gdzie tu mowa o psychologicznym wsparciu? |mad2|

[ Dodano: 2011-07-30, 15:45 ]
Może jako podsumowanie napiszę, że w niedzielę Wielkanocną kompletnie nikt nas w hospicjum nie odwiedził, nie zadzwonił, nie przysłał smsa.
Jedynie zadzwonił lekarz - zupełnie obcy człowiek...

św. Augustyn "I nagle Ty, Panie... zabrałeś mojego przyjaciela... Wtedy ból zamroczył moje serce. Na cokolwiek patrzyłem, wszędzie widziałem tylko śmierć... Wszystko, co przedtem było nam obu wspólne, teraz, bez niego, zmieniło się w straszną mękę. Wszędzie go szukały moje oczy, a nigdzie go nie było. Wszystkie miejsca, gdzie dawniej bywaliśmy razem, były mi nienawistne przez to, że jego tam nie było... I stałem się sam dla siebie wielkim problemem... im bardziej go kochałem, z tym większą nienawiścią i trwogą myślałem o... śmierci, która mi go zabrała... dziwiłem się, że po jego śmierci żyję ja, który byłem połową jego duszy".

Kilka dni temu rozmawiałam ze swoim znajomym, o tym jak się czuję, tzn. słabo :uuu:

, ale też opowiedziałam mu, że jestem tu na forum i to mi chyba pomaga.
Spojrzał na mnie jak na wariatkę. Stwierdził, że potrzebuję pomocy psychologa, ponieważ ja wciąż tym żyję, chorobą i śmiercią, że za dużo o tym myślę i z pewnością to, że tu jestem to raczej mi szkodzi :?ale?:

. Też mi szkodzi to, że chodzę na obiady do szpitala, w którym leżała Mama (akurat los tak chciał, że teraz pracuję obok, a samej w domu nie chce mi się gotować. Za to w bufecie - mniam, mniam) i spotykam lekarzy Mamy,itd. Cały czas jestem w tamtej rzeczywistości.

Może i tak, ale nie mogę z dnia na dzień zapomnieć ostatniego pół roku i całego życia z Mamą. Obojętnie czy tu na forum, czy w domu, czy w innym mieście i tak cały czas myślę o Mamie i chcę o Niej mówić, pisać, wspominać. Nigdy Jej nie zapomnę i nikt mi Jej nie zastąpi, mojej NAJUKOCHAŃSZEJ Mami

Dzięki Dziewczynki :-(