Znalezionych wyników: 13

W wyniku nic jednoznacznie onkologicznego nie ma.
Jest sugestia DIP - tzn. -złuszczającego śródmiąższowego zapalenia płuc, natomiast myślę, że z tymi wynikami zdecydowanie powinnaś udać się do pulmonologa, o ile jeszcze ich nie widział.

Pewnie szybciej będzie z lekarzem POZ, także możesz spróbować tam. A w razie czego zawsze pozostaje kontakt z operatorem

Nie wiem, czy masz zaleconą jakąś kontrolę w poradni torakochirurgicznej bądź innej, ale najlepiej byłoby się zgłosić właśnie tam.

Jesteś w kontakcie z lekarzem, pokazywałaś mu ten wyciek i zgrubienie? Kiedy zostałaś wypisana ze szpitala?

Cytat:

Operacja ma być z dojścia bocznego, co to oznacza?

Cytat:

BOCZNE DOSTĘPY DO KLATKI PIERSIOWEJ

Anatomiczne granice bocznej powierzchni klatki piersiowej są wyznaczone przez linię środkowo-obojczykową z przodu i kąt dolny łopatki z tyłu. Cięcia wykonane w tych granicach nie umożliwiają wystarczającego dostępu do środkowego śródpiersia, za to zapewniają doskonałe dojście do dołu pachowego oraz płuca. Przygotowanie przedoperacyjne często wymaga zastosowania dwukanałowej rurki intubacyjnej (w resekcji płuca) oraz cewnika wprowadzanego do przestrzeni zewnątrzoponowej w celu kontroli bólu.
Torakotomia pachowa, dawniej wykonywana w zabiegach sympatektomii i wycięcia pęcherza rozedmowego szczytu płuca, obecnie jest rzadko wykorzystywana ze względu na rozpowszechnienie technik małoinwazyjnych, takich jak wideotorakoskopia (video assisted thoracic surgery; VATS). Cięcie to pozwala jednak na szybkie dotarcie do szczytu klatki piersiowej w przypadku wystąpienia trudności podczas VATS, jak również umożliwia resekcję pierwszego żebra. W trakcie zabiegu pacjenta układa się na boku (Ryc. 14). Kończyna górna po stronie operowanej ułożona jest w zgięciu i odwiedzeniu pod kątem 90 stopni, co umożliwia dostęp do dołu pachowego. W przypadku resekcji pierwszego żebra kończynę tę przygotowuje się na jałowo, tak by asysta mogła ją w razie potrzeby przemieszczać. Należy wykonać cięcie łukowate na granicy skóry owłosionej, rozpoczynając od przodu, od mięśnia piersiowego większego, a następnie kierując się do tyłu, w stronę mięśnia najszerszego grzbietu. Po przecięciu powięzi powierzchownej tłuszcz dołu pachowego odsuwany jest „na tępo” od ściany klatki piersiowej ku górze. Nerw piersiowy długi, który przebiega w tylnej części pola operacyjnego, powinien pozostać zachowany. W celu uzyskania dostępu do jamy opłucnowej przecina się mięśnie międzyżebrowe (zwykle na wysokości trzeciego międzyżebrza). Nerw międzyżebrowo-ramienny, unerwiający czuciowo przyśrodkową górną powierzchnię ramienia, opuszcza klatkę piersiową przez drugie międzyżebrze; stanowi on ważny anatomiczny punkt odniesienia. Aby uzyskać dostęp do pierwszego żebra, tkanki zawarte w dole pachowym w dużej mierze odpreparowuje się „na tępo” od ściany klatki piersiowej. Po ostrożnym przecięciu mięśni pochyłych środkowego oraz przedniego uwidocznione zostają struktury przebiegające po pierwszym żebrze, takie jak żyła podobojczykowa, tętnica podobojczykowa oraz splot ramienny. Rozszerzenie torakotomii pachowej jest trudne z powodu ograniczeń anatomicznych.
Torakotomia boczna jest powszechnie stosowanym dostępem, który umożliwia eksplorację wszystkich płatów płuca, osierdzia oraz ściany klatki piersiowej. Cięcie można w łatwy sposób poszerzyć ku przodowi, aby uzyskać dostęp do serca, oraz ku tyłowi, co wykorzystuje się w chirurgii przełyku. Duże znaczenie mają mięśnie ściany klatki piersiowej – najszerszy grzbietu oraz zębaty przedni. Istnieje kilka wariantów bocznej torakotomii oszczędzającej mięśnie, które różnią się przede wszystkim przebiegiem cięcia skórnego, mimo że wszystkie są wykonywane do przodu od łopatki i wymagają w tylnej części uruchomienia mięśnia najszerszego grzbietu (Ryc. 15). W celu uzyskania lepszego dostępu do górnej części klatki piersiowej mięsień zębaty przedni przecina się wzdłuż przebiegu jego włókien. W przypadku konieczności uzyskania dojścia do dolnej części klatki piersiowej mięsień ten należy odciągnąć do przodu bez przecinania. Mięsień zębaty przedni zawsze przecina się do tyłu od widocznego na nim nerwu piersiowego długiego. Po wykonaniu torakotomii zakładany jest rozwieracz do przodu od łopatki, tak aby zapobiec urazowi obręczy barkowej Należy monitorować napięcie żeber i odpowiednio regulować stopień ich rozwarcia. Aby ułatwić większe rozwarcie żeber, można uwolnić mięśnie międzyżebrowe znacznie poza cięcie skórne, zarówno do przodu, jak i do tyłu.
Zamknięcie torakotomii wykonywane jest warstwowo, ze zbliżeniem żeber stanowiących pierwszą warstwę. Wokół żeber przeprowadza się wchłanialne nici znacznej grubości, które dociąga się po założeniu wszystkich szwów. Dotychczas uważano, że przyczyną bólu pooperacyjnego jest uciśnięcie nerwu międzyżebrowego dolnego żebra, mimo że w przypadku torakotomii przednich pęczek nerwowo-naczyniowy przebiega znacznie poza brzegiem żebra i rzadko ulega uszkodzeniu. Anatomia klatki piersiowej po zbliżeniu żeber powinna przypominać tę sprzed operacji. Należy unikać nadmiernego napięcia i zbyt dużego ucisku zbliżonych elementów.
Mięśnie międzyżebrowe rzadko można zszyć, ale należy je do siebie zbliżyć po umocowaniu żeber. Jako pierwszy zszywany jest mięsień zębaty przedni, a następnie w położeniu anatomicznym miesień najszerszy grzbietu. Skórę i tkankę podskórną można zszyć wchłanialnym szwem ciągłym.

źródło: Dostępy operacyjne w chirurgii klatki piersiowej

W tej chwili będzie to gdybanie - mogło czy nie mogło. Lekarz opisujący był wówczas o tym poinformowany?

Rozumiem, że TK umieszczone w pierwszym poście jest tym z 10.05.2012?

Jeśli tak, wbrew pozorom ciężko porównać je do obecnego - pierwsze było TK o wysokiej rozdzielczości (HRCT), drugie zaś normalnym TK z kontrastem. Ale skoro radiolog się na to zdecydował, to ewent. zwiększenie wymiarów węzłów chłonnych może być np. wynikiem zakażenia bakteryjnego, o jakim piszesz.
To, że guzek się nie powiększył, to dobra wiadomość.

Przy zmianach typu adenomadoid istnieje ryzyko, że przerodzą się w zmianę złośliwą, dlatego faktycznie usunięcie jest wskazane.
Natomiast nie wydaje mi się, by miało to związek z sytuacją w płucach.

Jeśli wówczas stwierdzono nowotwór łagodny (masz może dokładny wynik histpat?), to raczej nie.

Czy w takim razie wdrożono jakieś leczenie, które obecnie jest p/wskazaniem do wykonania badania z kontrastem?

W takim razie proponowałabym wykonać badanie z kontrastem - chyba, że istnieją jakieś p/wskazania co do zastosowania kontrastu.

TK było wykonywane z kontrastem?

Palisz/paliłaś papierosy?
Jaki lekarz skierował Cię na TK - pulmonolog? Widział już wynik badania?