Znalezionych wyników: 8

Anelio
tak dobrze Ciebie rozumiem :(
Tak trudno pogodzić się z tym co nas spotkało, a życie wokół nas toczy się tak jakby nic sie nie wydarzyło :(.

Anelio - kiedy czytam Twoje ostatnie posty to tak jakbym czytała o sobie , o tym co przeżywam. Łzy sam płyną po policzkach.
Mój Tatus odszedł 2 miesiące temu a ja też nie potrafię się z tym pogodzić, nie mogę uwierzyć żę to stało się naprawdę. Chodzę na cmentarz, rozmawiam w myślach z Tatą i nadal nie mogę w to uwierzyć. Do mnie też już Tata nie zadzwoni i nie usłyszę słów " dzień dobry córuniu kochana " :cry:

, które słyszałam codziennie.
Tak dobrze wiem co teraz czujesz :-(

Pozdrawiam i życzę Tobie dużo siły, bo ona jest bardzo potrzebna!!!.

Anelio - bardzo się popłakałam czytając Twojego ostatniego posta. Tak dobrze Ciebie rozumiem, ja również ciągle zadaję sobie pytanie dlaczego .... - dlaczego on, dlaczego teraz, ...... I chociaż w moim przypadku minęł miesiąc od śmierci Taty nadal nie potrafię się z tym pogodzić. Ktoś na tym forum napisał, że z czasem będzie lepiej jednak ja chyba podobnie jak Ty nie wyobrażam sobie że kiedyś będzie lepiej. Wg. mnie nigdy już nic nie będzie takie jak było :-(

. Jedynie myśl, że teraz tam gdzie są nasi Tatusiowe jest im dobrze, nic ich nie boli pozwala mi jakoś funkcjonować, może Tobie to też pomoże, mam taką nadzieję.
Napisałaś, że miałaś złe przeczucia związane z datą 29.06 - w moim przypadku było podobnie w dniu moich urodzin usłyszałam, że mój Tata ma nowotwór, w bardzo zaawasnowanym stadium. To było w marcu a w maju obchodzę imeniny i cały czas przemykała mi przez głowę myśl, żeby tylko nie stało się tak, że Tata odejdzie w moje imieniny bardzo bałam się tych myśli - Tata zmarł 5 dni przed imieninami, a pogrzeb miał dzień przed. Chyba może się zdarzyć tak, że ludzie blisko ze sobą złączeni ( jak TY ze swoim Tatą) mają przeczucia i czują pewne rzeczy podświadomie bardziej niż inni.

A co do przeżywania żałoby - piszesz, że pozostali członkowie rodziny inaczej to przeżywają to wydaje mi się naturalne. To, że wrócili do normalnego życia nie oznacza, że nie przeżywają smutku i tęskonty. Każdy moim zdaniem przeżywa to inaczej, u mnie też tak jest - obserwując moją mamę, brata czy rodzeństwo taty widać, że w każdy przypadku jest to bardzo indywidaulne.

Trzymaj się !!!

Anelio życzę Wam dużo siły w tych trudnych chwilach!!!

Anelio dużo siły życzę !!! Jestem pewna czytając Twoją historię oraz Twoje wypowiedzi w innych wątkach, że napewno ją w sobie znajdziesz.
Człowiek sam nie wie ile potrafi udźwignąć !!!.

Ja również przyłączam się do opinii Eli1 i Adamka, żeby zastanowić się nad przewiezieniem Taty do domu. Po doświadczeniach z moim Tatą wiem jakie ważne dla chorego jest to w jakich warunkach się znajduje i kto go otacza. Mój Tata przed śmiercią 4 m-ce z wyjątkiem 1 tygodnia spędził w szpitalach i jedyne marzenie jakie miał to wrócić do domu.
Niestety mieliśmy podobne do Was przykre doświadczenia z pobytem Taty na oddziale wewnętrznym szpitala rejonowego - jak czytam co piszesz to smutne wspomnienia wracają :-(

.
Trzymam za Was kciuki i życzę dużo siły.