Znaleziono 1 wynik

Droga Gabrysiu, doskonale wiem, co czujesz. Mój Tato też miał raka płasonabłonkowego, od chwili diagnozy żył jedynie trzy miesiące. Zmarł w grudniu.Lekarze nie dali Mu żadnych szans: nie miał chemii, ani naświetlania, mimo, że jescze we wrześniu był w pełni sił. Do dnia dzisiejszego pamiętam słowa Taty:"Spisali mnie na straty". Chcieliśmy mu bardzo pomóc, ale nie było jak. Oprócz bólu fizycznego, bardzo cierpiał psychicznie, prz tym był niezmiernie zamknięty w sobie. Nie mówił nam, co czuje, jedynie ciągłe łzy w oczach zdradzały stan ducha Taty. Nikt jednak nie spodziewał się, że choroba tak szybko się rozprzestrzeni i nastąpi taki dramatyczny finał. Teraz pozostała pustka, złość na lekarzy za ich arogancję, oziębłość oraz wyrzuty sumienia, że nie potrafiło się nic zrobić.
Pozdrawiam