Znalezionych wyników: 2

Byłem tam pięć lat temu w sierpniu. Wyspy tak zasrane i zaśmiecone, że nie ma gdzie rozbić namiotu. W końcu rozpaliliśmy ognisko przy jachcie i na nim spaliśmy. Niestety, za dużo ludzi, za wiele łódek. To samo na Mazurach: trzy lata temu żeglowałem na Mamrach. W czasie dobrej pogody naliczyliśmy ponad dwieście żagli. Już się wyleczyłem.

Wolę morza. Jak mnie najdzie znowu ochota na polskie jezioro, to chyba tylko Wdzydze, bo mam tam sporo znajomych. No i Warszawiaków prawie jak na receptę.... ;-D

Najmilej wspominam włóczęgi przez Włochy z żoną. Wracaliśmy z rejsu z Neapolu. Wziąłem wana z wymontowanymi wszystkimi tylnymi siedzeniami i przyciemnianymi szybami. Z tyłiu prowizoryczne łóżko. Bez nawigacji, z kiepską mapą. Spanie w samochodzie. Noclegi na parkingach dla tirów, tam też mycie i kąpiele. Wokół przepyszny środek października. Odbiliśmy z autostrady daleko za Rzymem.
Toskańska jesień po bezdrożach. Bez konkretnego celu, co dzień nowy plan po prostu palcem po mapie. Po wsiach i miasteczkach studenci już konserwowali nikomu nieznane kościoły założone jeszcze przez longobardzkich książąt. Wszystko zamknięte, co pachnie turystyką. Niewiarygodne uczucie, kiedy jakiś kościelny, zorientowawszy się, że jesteśmy turystami otworzył nam wielki, pusty kościół w kształcie rotundy i zostawił nas po prostu samych, mówiąc, byśmy zatrzasnęli drzwi, jak będziemy mieli dosyć. Pod rotundą druga wielka podziema kopuła, w środku jakiś pochowany papież w kryształowej trumnie. Cisza, "że słychać ruch myśli"
Wszyscy jeżdżą tam i marzą, by coś takiego przeżyć, mało komu się to udaje.
Jeszcze w Locarno żegnała nas gorąca włoska jesień. St. Gotharda przejechaliśmy górą. Tam przywitała nas prawdziwa jesień. Deszcz i zimno do samego domu...

Innym razem wracaliśmy w pięcioro z Sycylii samochodem. Za Neapolem skręciliśmy na Monte Cassino, bo ktoś tam jeszcze nie był. Na górę zajechaliśmy wieczorem po zmroku. Kompletna pustka, ani żywej duszy. Do cmentarza biegnie cyprysowa aleja, nad nami księżyc w pełni. Zwiedziliśmy cmentarz w kompletnej ciszy. Przed półjnocą ruszyliśmy w dalszą drogę.

Innym razem wdrapaliśmy się wieczorem na Wezuwiusz. Bramki już zamknięte, więc trzeba było przez płot. Na szczycie, wokół krateru niewiarygodna panorama. Neapolitańska zatoka, daleko w morzu światła Ischii i Capri, pod nami morze świateł. Trzymilionowe mrowisko Neapolu.

Te włóczęgi spowodowały, że poznaliśmy prawdziwe Włochy. To kraj o wielu twarzach. Nie tylko ładnych i miłych. Trzeba poruszać się z boku głównego nurtu, by poznać jego najpiękniejsze strony. W końcu postanowiliśmy tam zamieszkać. Rozpoczęliśmy systematyczną naukę języka i obserwację rynku nieruchomości. Przygotowaliśmy kasę. Trzeba było tylko podjąć trudną decyzję: gdzie? To wielki i różnorodny kraj. Wszędzie inni ludzie, niezliczone tradycje.

Potem przyszedł rak. I koniec planów na dłuższe wakacje. Ale Włochy pozostały najbardziej ulubionym celem. Miesiąc temu byliśmy w okolicych Brescii i Verony.

No, i to żarcie....

My zdecydowaliśmy się na budowę domu PO aferze z rakiem. W ramach terapii zajęciowej po skończonej rekonwalescencji ;-)
Fakt, powoli siwieję widząc, jak dom pochłonął wszystkie oszczędności, ale cel osiągnięty: furda czarne myśli, kiedy trzeba wybrać nową kanapę! Nikt nie traci czasu na depresyjne dywagacje, kiedy taras czeka na epokowe decyzje o doborze koloru kamienia.. Po co złość na chorobę, skoro trzeba dać popalić fachowcowi od kafelek! Pierwsza noc na łóżku wodnym - bezcenna... Zasłony, czy zewnętrzne żaluzje - oto jest pytanie!