Znalezionych wyników: 5

Dziękuje Wam dziewczyny za odzew to bardzo dużo dla mnie znaczy. Czytam forum właściwie od początku diagnozy a dopiero pierwszy raz odważyłam się napisać coś o sobie. Mówienie o chorobie jest dla mnie niezmiernie trudne co najmniej jakbym bała się ją słowami jeszcze bardziej ją urzeczywistnić. Napisałaś Poli o zaburzeniach lękowych trafiłaś w dziesiątkę . Jednym z takich zaburzeń u mnie był lęk przed ciężkimi chorobami moimi i bliskich. Niemal całe swoje życie bardzo szanowałam swoje zdrowie. Jedno z czym przesadzałam to na pewno opalanie . Ale właśnie dlatego, gdy tylko pojawiło się niepokojące znamię udałam się do lekarza pierwszego kontaktu diagnoza „spokojne, ładne znamię, „które na pewno nie będzie nigdy złośliwe „ Byłam jeszcze dwa razy za każdym razem słyszałam to samo nie ma czym się martwić i że przesadzam a zmiana koloru to efekt hormonów, że nie piecze,że nie swędzi , nie krwawi ,absolutnie moje znamię nie wymaga skierowania do specjalisty. To mnie uspokoiło ale na chwilkę Wiedza i intuicja nie dawała mi spokoju na wakacjach w Polsce usunęłam prywatnie po konsultacji u dermatologa , która podkreśliła ,że na pierwszy rzut oka owszem nie wygląda groźnie ale pod dermatoskopem w powiększeniu widzi cechy atypowe i zleciła natychmiastowe usunięcie . Dodała ,że wygląda na początkowe stadium pomyliła się bardzo :(Poczułam się strasznie oszukana , nie byłam wstanie pogodzić się z tą diagnozą , obwiniłam przede wszystkim lekarzy jak i siebie ,że byłam taka naiwna. Okropne emocje targały mną przez 3 mc nie wstawałam w zasadzie z łózka. Wtedy właśnie zaczęłam czytać zarówno forum jak i blogi było to dla mnie swoistą terapią i jestem pewna ,że dzięki temu odzyskałam część równowagi i dawnego życia. Jednak tylko część lęk tkwii dalej we mnie i daleko mi do posttraumatycznego wzrostu jednak wiem ,ze taki proces psychiczny istnieje. Znam osoby z zajęć jogi dla osób z diagnozą , które maja w sobie niesamowita afirmację życia.
Takie osoby beż wątpienia ogromnym wsparciem . Ja wykreowałam sobie własny model chyba mogę go nazwać „posttramatycznym wzrostem udawanym” :)Staram się na zewnątrz być niesamowicie silna, często wpieram innych chorych , , nie okazuje słabości ,uśmiecham się , żartuję z raka,maluje paznokcie na czerwono jednak w głębi duszy siedzą lęki o których wspominałam Generalnie oszukuje siebie i innych to jedyne co potrafię dla siebie teraz zrobić. Nie mniej jednak marzeniem byłoby osiągnąć taki wzrost dlatego będę nadal czytała Wasze blogi Kseniu już Ci dziękowałam za to ,że go piszesz;). Także Wasze rady Poli ,Gabi ,Nessa, Damiano, jako doświadczonych weteranek, weteranów są dla mnie na wagę złota. Bardzo Wam dziękuje za odzew.

poli,

asia19, poli,

asia19,