Znalezionych wyników: 2

Gosiat
Rozumiem Cię dobrze. Mój Tata też odszedł, niespełna miesiąc po Twoim. Też najgorsze są wieczory.. tyle że ja nie krzyczę, ja raczej jestem otępiała, mnie się ten świat już nie podoba mimo że pozostały na nim jeszcze osoby, które kocham.. Ja nie mam jeszcze dzieci, do niedawna chciałam je mieć bardzo, a teraz to już mi chyba nie zależy.. :-(

Czasem mam wyrzuty sumienia, że tak już żyję sobie "normalnie", pracuję, robię zakupy jak gdyby nigdy nic, a przecież świat już jest inny, gorszy, i już NIGDY nie będzie tak jak przedtem.. nigdy.
Napisałam sobie na w swoim kalendarzu w dniu Jego śmierci: "Tata umarł, odszedł, nie żyje" - codziennie patrzę na ten zapisek i wydaje mi się, że to brzmi niedorzecznie, nie do uwierzenia, to nie może być prawda...
Czas mija, stało się i nic już nie można zrobić. Też myślałam, że z czasem będzie ciut lepiej, ale na razie jest wręcz odwrotnie.
Też się boję psychologa, ale nie wykluczam i nawet pociesza mnie myśl, że jak już będzie nie o wytrzymania to może ktoś będzie umiał mi powiedzieć coś co złagodzi ten ból..?
Trzymaj się
(choć wiem jak to banalnie brzmi)