Znalezionych wyników: 16

Bardzo mi przykro ...

Przyjmij wyrazy współczucia.

Bardzo mi przykro ...

Ja też się nie licytowałam z Najwyższym, tylko prosiłam, aby Mamci oszczędził cierpienia ...
Życzę Twojemu Tacie, i Wam żeby Was wysłuchał.

Życz po cichu ode mnie Tatusiowi "szczęśliwej podróży", tam, po drugiej stronie na pewno już Ktoś na niego czeka...

Sercem jestem z Wami :heart:

Renatko66
czekamy na wieści ...

trzymam mocno

Życzę Tobie i Tacie miłych chwil w swoim towarzystwie, no i dla Taty, najlepsze życzenia urodzinowe :flower:

Daj znać, jak sytuacja na froncie.
Pozdrawiam.

Cieszę się Renatko razem z Tobą, z powodu tego listu, a przede wszystkim reakcji Taty na niego

bo przecież o to chodziło, żeby na spokojnie mógł zapoznać się z tym co masz Jemu do przekazania.
Jestem pewna, że w trudnych dla niego chwilach, będzie do niego zaglądał.

Dobrze, że potrafisz się jeszcze cieszyć chwilą! Tak trzymaj!

A to że za chwilę, odczuwasz smutek, bezsilność, to niestety normalne.

Pamiętaj, że gdyby Ci było bardzo bardzo ciężko, to zawsze można się wspomóc, środkami farmakologicznymi ( oczywiście nie na własną rękę

).

Nie "odkryję Ameryki" jeśli powiem, że później, wcale nie będzie łatwiej, więc rozważ powyższe.
Czasami ból po stracie ukochanej osoby jest bardzo silny, i sprawia że nie możemy normalnie funkcjonować, a mamy przecież rodzinę, pracę, obowiązki.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że pomimo wsparcia jakie mamy, pomimo wiedzy, świadomości etc. z tym BÓLEM musimy się uporać sami, bo nie ma na to żadnego schematu, wszyscy wokół niby wiedzą co czujesz, ale jednak oni odczuwają inaczej ...

Wierzę, że dasz radę, a na razie ciesz się każdą CHWILĄ każdym słowem z takim trudem wypowiedzianym przez Tatę, zbliżającymi się urodzinami

A o tym co będzie później ....
zrób jak Scarlett O'Hara : " pomyśl o tym jutro".

ściskam Cię :tull:

Trzymam mocno

Renatko co u Was? Jak Tata?

Dobrze, że podjęliście decyzję o opiece HD, to najlepsze co teraz możecie zrobić.

Nie mniej jednak z całego serca życzę Wam, żeby Tata i Wy, żebyście nie musieli długo z niej skorzystać i korzystać ... wiesz, co mam na myśli.

Ps. Bardzo mi zaimponowałaś swoją intuicją, też bym tak zrobiła z tymi lekami.

[ Dodano: 2014-08-12, 10:30 ]
Ps 2. Wiesz, co ja powiedziałam swojej Mamie odnośnie Hospicjum? że to najlepsze, że może być za słaba, żeby jeździć do przychodni - jak będzie w gorszej formie, że jak będą potrzebne jakieś leki, recepty itp. to jest do tego łatwiejszy dostęp, że przyjdzie pielęgniarka w razie potrzeby, że lekarz, będzie "na zawołanie", bo w przychodni trudno o wizytę domową ....
Bo takie są w naszym kraju standardy leczenia przy nowotworach.
I zgodziła się.
Powodzenia w negocjacjach z Tatą.

Renatko czytam w głównym wątku, bardzo mi przykro z powodu progresji choroby i tego co teraz Wszyscy przeżywacie.

Wiem, że Wam ciężko.
Tym bardziej, że zmagacie się nie tylko z "główną" chorobą, ale także jej skutkami wynikającymi ze spustoszenia jakie czyni.

To jest na pewno trudne patrzeć na ukochaną osobę, która zmieniona przez chorobę nie zawsze pozostaje sobą.

Trzymajcie się, ślę wirtualne wsparcie.

Renatko

Dziękuję Richelieu za odpowiedź.

Renatko masz teraz jasność.

Ja osobiście również uważam, że tak to właśnie powinno funkcjonować.

Zapewniam Cię, że my forumowicze wyśledzimy każdy wątek

[ Dodano: 2014-08-05, 09:10 ]
Chciałam jeszcze wyrazić swoją osobistą opinię dotyczącą łez ...

Myślę, że nie koniecznie powinno się płakać przy chorym.
Owszem, łzy wzruszenia, kiedy np. usiądziemy i zaczniemy wspominać, może przeglądać albumy ze zdjęciami, wyznawać sobie uczucia ... ale nie w kontekście przemijania ...

Łzy, czy też raczej płacz, rozpacz, symbolizują strach, smutek, a wiemy co to oznacza dla chorego.
Osoba chora myślę, że jest wystarczająco bardzo przerażona całą sytuacją, że świadomość o strachu i smutku najbliższych jej osób, moim zdaniem jest zbędna.

Ostatnio miałam takie przemyślenia dotyczące choroby mojej Mamy, tego co myślała, co czuła, czy sama dla siebie się przygotowała? tego nie wiem, nie miałam śmiałości zapytać ...

Przecież nikt z nas nie wie jak się będzie zachowywał w podobnej sytuacji ... o ile do porodu możesz się przygotować / mówię tu o nas kobietach / o tyle do drugiego tak ważnego wydarzenia w swoim życiu niekoniecznie. Chociażby dlatego, że nie wiemy jak będzie reagował nasz organizm ... a to wszystko określiłabym nie innym pojęciem jak - strach przed nieznanym, przed podróżą w jedną stronę ...

Moja Mama była wspaniałą, mega silnym człowiekiem, bez zbędnego okazywania emocji - zwłaszcza strachu z mottem życiowym "Po co się martwić, denerwować czymś, na co i tak nie masz wpływu..." i taka była do końca.
Nawet na chwilę, nie "pozwoliła" się nam martwić w swojej obecności!
Na początku bardzo mi to doskwierało, nie do końca rozumiałam to, ale teraz z jakiejś marnej perspektywy czasu, myślę, że to przede wszystkim sobie, ale też nam w pewien sposób ułatwiła sprawę.

Kiedyś czytałam bardzo ciekawy artykuł o Kobietach - Aniołach, tak je nazywali, Były to wolontariuszki, nie pamiętam tylko czy z przygotowaniem psychologicznym czy nie, które pomagały chorym w terminalnym stanie choroby, przejść na drugą stronę, kiedy rodzina zwyczajnie nie dawała rady ...
Służyły także, były wsparciem dla rodzin, spokojnie tłumaczyły jak powinno wyglądać odchodzenie ...
Bo nie ukrywajmy, że my się też strasznie boimy ... Niektórzy z nas byli już "Aniołami" a inni nie, kiedyś będą występowali w tej roli pierwszy raz i wskazane by było, żeby się do tego należycie przygotowali.

Pamiętam, że jak czytałam ten artykuł, wyłam okropnie, i nie przypuszczałam, że tak szybko sama zostanę "Aniołem" swojej Mamy ...
Ale powiem Ci Renatko, i innym także, że to piękna rola, a myślę że i doceniona przez tego którego zaszczytnie przyjdzie nam odprowadzić ....

Reasumując, bo "trochę" się rozpisałam, z "prywatą" włącznie, wybacz Renatko - bo to Twój wątek, myślę, że przy chorym trzeba trzymać fason, szczędzić łez, chyba że są to łzy szczęścia, uśmiechać się jak najwięcej i z ogromnym taktem, szacunkiem, zrozumieniem służyć pomocą.
A na pozostałe uczucia, wyładowanie, frustrację, znaleźć inne ujście, min tu na forum.

Niezmiennie dużo siły życzę Renatko Tobie, ale także wszystkim w podobnej sytuacji.