Znaleziono 1 wynik

Kex, życie postawiło Ciebie i męża w niezwykłej sytuacji – w jednym czasie przeżywaliście radość zostania rodzicami i lęk o życie męża. Niestety lękowe nastawienie pozostało, utrudniając Wam codzienne funkcjonowanie.

Obawa przed nawrotem choroby jest naturalna u osób, które doświadczyły choroby nowotworowej swojej lub bliskiej osoby. Takie niepoparte wynikami badań, graniczące wręcz z pewnością przekonanie, że „prędzej czy później coś się znowu stanie i choroba wróci”, nazywane jest syndromem Damoklesa. Towarzyszyć mu może lęk przed rakiem i wyczulenie na wszelkie niespecyficzne objawy, które mogą sugerować nowotwór, co przypomina kancerofobię.

U większości osób nasilenie lęku stopniowo maleje w kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Zdarza się jednak, że utrzymuje się znacznie dłużej, a nawet nasila. Jeżeli tak jest w Twoim lub męża przypadku, skłaniam się ku zaleceniom pozostałych forumowiczów i radzę poszukać w okolicy psychoonkologa.

Poczucie zagrożenia, jakie towarzyszyło chorobie męża, odcisnęło na Tobie duże piętno. Podejrzewam, że nie miałaś przestrzeni w pełni wyrazić swojego niepokoju, nazwać go, przeżyć, odreagować. Byłaś jednocześnie osobą wspierającą męża w staraniach o odzyskanie zdrowia i matką spodziewającą się dziecka. Do tego jeszcze nie ułatwiająca postawa teściowej... To dosyć specyficzne warunki, do których potrzeba adaptacji.

Tym samym, nie pielęgnuj lęku, poszukaj psychoonkologa w okolicy.
I nie obawiaj się wizyty. Nie jest ona niczym więcej jak rozmową, spotkaniem z kimś, kto będzie mógł pomóc Ci odnaleźć sposób na poradzenie sobie z trudnościami.
Pozdrawiam!