Znaleziono 1 wynik

Od wczoraj wieczór jesteśmy w końcu w domu. Trzy tygodnie nieustannego siedzenia dzień i noc w szpitalu, czuwania i zamartwiania się dały nam porządnie w kość, ale miejmy nadzieję, że najgorsze już za nami...

Siostra czuje się o niebo lepiej, tak mówią też wszyscy, rodzina, lekarze. Wszystko wskazuje więc na to, że lek działa. Co więcej, udało się uzyskać zgodę od producenta leku na udostępnianie go siostrze na cały okres leczenia (w ostatnich dniach był to jeden z większych naszych problemów - źródło finansowania tego leku).

Siostra (niestety) wciąż pozostaje pod opieką łódzkiego szpitala, który zupełnie nietrafnie podał jej chemioterapię, co ją mocno osłabiło, za mocno... i wraz z postępem choroby doprowadziło do stanu krytycznego... Tym samym mnie osobiście mocno zniechęcili do siebie. Po interwencji niżej wymienionego Wielkiego Człowieka oczywiście próbują stanąć na rzęsach, by znów czegoś nie zawalić w leczeniu siostry, ale... złego się nie zapomina.

Na szczęście, wielkie serce prof. Dziadziuszko okazało się i nam niewyobrażalnie pomocne. Zupełnie bezinteresownie podarował siostrze opakowanie leku i tym samym uratował jej życie, gdy już jedną nogą była na tamtym świecie. Gdyby ktoś kiedykolwiek miał styczność z podobnym przypadkiem raka niech się nie zastanawia nawet nad wyborem szpitala/lekarza.

Pozdrawiam