Znalezionych wyników: 3

Przykład dotyczył postawy psychicznej, ja nie dawałam rady jak poradzić sobie z cukrem napisałam : To bardzo trudne ale powalcz żeby poszła na kolejny termin chemioterapii z dobrym cukrem nawet gdyby miała kilka dni pościć. Chodziło mi o to że należy zrobić wszystko żeby leczyć chemią i że niestety poza chemią na obecny stan chorej nic nie można poradzić.
A że ja uważam że stres w tym wypadku wpłynął na nieprzestrzeganie przez chorą reżimu wymaganego przy cukrzycy? Na podstawie tego postu miałam prawo wysnuć taki wniosek, wiele razy na tym forum wspominano że jakość zapytania determinuje jakość odpowiedzi.

Walkę z rakiem wygrywają Ci co się przykładają do walki. Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze nie było Ciebie (prawdopodobnie) na świecie i nikt nie słyszał o insulinach o przedłużonym działaniu, pomiarach cukru w domu, pracowało się 6 dni w tygodniu a lekarze dawali zwolnienie tylko jak już pacjent nie był zdolny do chodzenia, podziwiałam walkę mojej starszej koleżanki. Wstawała rano o 4, przez 2 godz intensywnie się gimnastykowała żeby zniwelować działanie sterydów, jechała prawie godz. do pracy i od 8 była w pracy do 16. Wieczorem przed snem jeszcze szła na dłuższy spacer. Jak jej mówiłam że ja bym nie potrafiła odpowiadała tylko: jakbyś musiała to byś potrafiła. Przez te kilka lat które jeszcze razem pracowałyśmy rak nie wrócił.

Tyle właśnie wiem o cukrzycy: tabletki i specjaliści do kontrolowania cukrzycy nie wystarczą

Sam wynik który podałaś oznacza że to guz większy niż 5 cm średnicy ale ograniczony tylko do piersi, zajęte (4 do 9)węzłów, o najwyższym stopniu złośliwości.

Niestety podajesz stanowczo za mało precyzyjne informacje żeby można było coś konkretnego powiedzieć. Z Twojego opisu wyłania się osoba reagująca emocjonalnie, nie przyjmująca racjonalnych argumentów i nie do końca panująca nad sobą. Żeby coś ugrać w raku to trzeba poddać się ciężkiemu leczeniu z żelazną konsekwencją.

Jedyną szansą dla niej jest chemia, w tym wypadku dwukrotnie chemii nie podano z winy chorej. Chory na cukrzycę z wieloletnim stażem wie co trzeba zrobić żeby obniżyć cukier do normy, inna rzecz że nie zawsze potrafi się zmobilizować do właściwych działań. Nie sądzę żeby w tym stanie (ja myślę że jednocześnie panika i marazm) można było chorą namówić na wizytę u psychiatry. Konieczne są środki które powstrzymają stan paniki, ale bez ogólnego zamulenia. Na Twoim miejscu poszłabym do jej lekarza POZ żeby przedstawić obraz sytuacji - może coś przepisze.

To bardzo trudne ale powalcz żeby poszła na kolejny termin chemioterapii z dobrym cukrem nawet gdyby miała kilka dni pościć. Od poprzedniej chemii minęło tyle czasu że nie ma prawa być osłabiona ponad normalny stan. Musi się ruszać.

Powinna mieć przepisane środki przeciwbólowe i z nich korzystać, w silnych bólach nie liczą się skutki uboczne bo ból wyrządza straszne szkody.

A teraz czego brakuje w Twoim poście:

- co konkretnie (miejsce) boli i jaki to ból (rwanie, rozpieranie, gorąco)

- skąd to N2 - oznacza 4-9 zajętych węzłów - policzyli?, było usg? masz wynik?

-co to znaczy "pochłonął pierś" jak to dokładnie wygląda, jest owrzodzenie?, zaczerwienienie? wciągnięta brodawka?

- jak długo przed diagnozą dał się wyczuć guz?

- ile lat ma chora?

Trzeba jeszcze zaczekać na wyniki receptorów, jeżeli będzie hormonozależny to hormonoterapia będzie jakąś opcją.