Znalezionych wyników: 5

Edvige, to piękne co napisałaś. Pomimo ogromu smutku, tęsknoty, Masz coś wspaniałego;cudowne wspomnienia tych lat jakie spędziłaś ze swoim mężem. Nikt, nigdy już Ci tego nie odbierze...

fajczarz, gratuluję serdecznie wspaniałej drugiej "połówki" i optymizmu.(swoją drogą fajnie że odezwał się wreszcie jakiś facet :bravo"

... )

Witajcie!
Ja nie musiałam mojemu "przyszłemu"( wtedy jeszcze nie miałam żadnej pewności, że będziemy razem) nic mówić; wszystko działo się na jego oczach. Było trudno, bo dziewczyna w wieku 21 lat chce być atrakcyjna i pociągająca dla swojego faceta. Wokół pełno "lasek", a ja? Posterydowa buzia, tyłek, któremu przybyło z 12 kilo( po schodach ja w górę, a on uparcie w dół). Włosy całkiem mi nie wypadły, ale były bardzo mocno przerzedzone. Mama także mi nie ułatwiała przetrwania tego wszystkiego. Na przykład miała pretensje o to, że zewsząd wymiata moje włosy...Ale to osobna historia. Chcę napisać, że pomimo młodego wieku, mój przyszły mąż nie przeraził się, znalazł się w tej całej sytuacji. Zawsze mi pomagał i był obok, pomimo, iż nie miał pewności co do finału...A przy tym nie litował się nade mną. W sumie, z tego co pamiętam, stosunkowo niewiele rozmawialiśmy na temat mojej choroby. Nawet solidarnie pod sam koniec leczenia zaraził się ode mnie półpaścem... :mrgreen:

Wydaje mi się, że gdybym nie była podczas choroby w związku z kimś, a poznała faceta w trakcie jej trwania-zachowałabym się podobnie jak Justyna. "Wykluczyłabym" się. Bo trudno jest walczyć z chorobą, a jednocześnie rozpoczynać coś nowego i martwić się jeszcze o reakcje (nie ukrywajmy rak nie jest "elegancką" chorobą)partnera.
Kiedy natomiast powiedzieć nowemu znajomemu o chorobie? Myślę, że to powinno się stać naturalnie, po prostu czuję się tę chwile(tak mi się wydaje). O ile obiekt uwielbienia wcześniej się czegoś nie domyśli i nie zapyta.
Poli, uważam że stworzenie osobnego wątku na temat związków to super pomysł

Pozdrawiam wszystkich gorąco, uciekam do pracy |buziaki|

Inicjuj zatem poszukiwania męża, a jak już trafisz na właściwy egzemplarz, sprawa z rozmową na TEN temat sama wypłynie, Tamten facet widać nie był Ci pisany i dobrze się stało.
Ja swojego kandydata poznałam w liceum. Miałam 15 lat, on 17. Rozchorowałam się w wieku lat 21. I tak się mnie bestia uczepiła, że jesteśmy razem 21 lat (po ślubie 14-minęło 16.08). No, jakoś nie uciekł wtedy gdy miałam wszędzie włosy tylko nie na głowie, a na spacer można było ze mną pójść jedynie na małe rzyganko do klozetu...Mamy 7-letnią córkę. Pieron nie z tej Ziemi :mrgreen:

Zobaczysz, wszystko samo się ułoży