Znaleziono 1 wynik

Witaj adiczek, Panie Doktorze

Ośmielam się pisać ponieważ rozumiem ,podziwiam, współczuję.
To rzadki przypadek by człowiek jak to napisałeś " z drugiej strony", lekarz tak wzruszająco i otwarcie
mówił o swoich uczuciach, przemyśleniach. Przyznawał się do nich i nie wstydził.
To bardzo cenne co robisz, dla tych którzy to czytają ,bo pokazuje,że wobec choroby i cierpienia jesteśmy wszyscy równi. Tak wielu lekarzy rani swoich pacjentów bardziej niż choroba ,która ich toczy, tak niewielu, potrafi wykazać empatię, zrozumienie, wsparcie, takt.
Bardzo nad tym ubolewam i chciałabym aby wreszcie nastąpił jakiś przełom, zwrot w kierunku humanizmu,to czasem leczy skuteczniej, niż najbardziej wyszukane specyfiki , ale wciąż jest tak mało doceniane.
Jeśli nie możesz już aktywnie leczyć swojej Mamusi to trwaj przy Niej, bez świadomości porażki ale z poczuciem, iż miłość trwa dłużej niż życie i w jej imieniu cały czas działałeś.
Pomagaj innym, okaż im wszystko czego nauczyła Cię choroba Mamy a Ona z pewnością jest i będzie z Ciebie dumna.

Przesyłam sama dobrą energię, wiarę wytrwałość i siłę...