Znalezionych wyników: 66

bardzo mi przykro. Przyjmij wyrazy współczucia

wspieramy duchowo

Spakowałam wszystko, łącznie z kołdrami i zadzwoniłam do fundacji opiekującej się biednymi i chorymi. Przyjechali, zabrali. Nim lepiej, bo wiemy , że zostanie wykorzystane dobrze, a u nas nikt nie założyłby ubrań. Z powodu wspomnień...

[ Dodano: 2016-01-14, 19:50 ]
Ale długo trwało, zanim zabraliśmy się za te rzeczy- prawie rok nic nie ruszaliśmy

no co ty? Jakie rozklejanie. Chwila słabości- po prostu. a jutro do walki o was

Tak, nie dla wszystkich święta są radością. Trudno tu na słowa pocieszenia, ty wiesz najlepiej, jak ma się stan męża. Jedyne co można, to cieszyć się każdą wspólną chwilą. Czerpać z nich siły na przyszłość. Mimo wszystko, bądź choć odrobinę szczęśliwa na te nadchodzące święta. Pozdrawiam.

Przeczytałam twój wątek. Myślę, że czeka cię ciężka praca- musisz przekonać męża uparciucha( nie złośliwie; sama jestem z tych, co robią jak uważają i trudno mnie przekonać do zmiany zdania), że musi rozmawiać z lekarzami, pytać nie tylko dla siebie( bo chyba dla siebie nie ma ochoty za bardzo działać, co?). Ma to robić dla was. Jesteście młodzi, nie może poddawać się. Macie siebie, dzieci. One mają prawo do ojca zdrowego!!! Jeśli trzeba, huknij na niego. Widać , że ty chcesz działać, ale nie możesz. Tu jak widzisz są osoby chętne nieść pomoc, ale potrzeba im informacji. Ja tylko poczytuję , wspieram was duchowo. Moja wiedza jest żadna, ale uderzyło mnie , jaką waleczną kobietką jesteś. Życzę opanowania choroby a potem wyleczenia . I niech ten twój prywatny uparciuch zrozumie ,że ty się o niego martwisz i troszczysz.

Nie poddawaj się ,proszę , takiemu smutnemu nastrojowi. Posłuchaj, zapłacz, ale nie wierz,że jesteś sam. Nota bene tekst fantastyczny

Żadna żenada. Po prostu się boisz , nie wyobrażasz sobie ani śmierci męża ,ani życia bez niego. . Pewnie wiesz więcej i ta wiedza cię przeraża. Dbaj o siebie, śpij i dobrze się odżywiaj. Czeka cię jeszcze sporo trudnych momentów.

Bardzo chcę podtrzymać cię na duchu, ale zupełnie nie wiem, co napisać. Jesteśmy tutaj , myślimy o was, o Tobie, a jednocześnie wiemy, że jesteście sami w waszej walce... Mimo wszystko pamiętaj, ze tu czekamy na każdy Twój wpis...

Dodano: 2015-10-19, 19:34

Mnie po długotrwałym stresie dopadł bezwład rąk. Nagle przestawałam czuć dłonie i nogi. najczęściej podczas prowadzenia samochodu. Do tego okropny nie do opanowania ból głowy. Leki jedno ,ale przedyskutowałam z panią psycholog problemy- wizyty co tydzień przez pół roku. I do tego 2-3razy w tygodniu pilates, później intensywniejsze zajęcia fitness.
Uświadom sobie ,że teraz ty i rodzina jesteście ważni. spędzajcie ze sobą dużo czasu, musicie odbudować więzi.

[ Dodano: 2015-10-18, 18:54 ]
gabi30, może jednak skorzystaj z pomocy psychoonkologa ?
a w miarę możliwości uciekaj do parku, lasu czy choćby ZOO

Ja po 5 prawie latach nie pamiętam mamy cierpiącej . Wprawdzie wspomnienia zdrowej tez nie są za częste, raczej przypominam sobie to,jak choroba się zaczynała, ale to chyba podyktowane jest nie tyle rozpaczą , co smutkiem ,że tak się u nas potoczyło. Zaakceptowałam śmierć, ale nie to , jak umierała .