Znalezionych wyników: 4

u mnie dużo- niedużo. Do , śmierci, ale moja mama od diagnozy żyła niespełna miesiąc. Przeszywający bol przestalam odczuwać pól roku później...

wszystkie , nawet najbardziej skrajne emocje są normalne. Masz prawo je przeżywać. przecież choroba najbliższych dotyczy także nas. Powiem ci, że uporasz się z nimi, a złość na mamę przejdzie... mało -, zastąpi ją troska, cierpliwość i pełne zrozumienie.
Dbaj też o siebie

"Da się z tym pogodzić?"- nie, ale można się oswoić.
Widzę, że kryzys minął. Świetnie, teraz spróbuj jakoś ogarnąć otaczającą cię rzeczywistość, uporządkować myśli, skierować na działanie-leczenie. A jeśli znów wpadniesz w doła- pisz. To jest dobre miejsce na smutki i wygadanie się

w innym wątku napisałaś:
"JEstem beznadziejna i nawet teraz moja mama nie może na mnie liczyć ;(;( "

Nie jesteś beznadziejna, ale teraz nie masz po prostu czasu na zajmowanie się sobą. Mobilizuj się, zepnij w sobie, połknij jakiś uspokajacz i migusiem

do mamy...Jeśli zostało wam mało czasu , szkoda marnować go na płacz i roztkliwianie się. To jeszcze będziesz mogła robić, a z mamą już długo nie pobędziesz.
A poza tym , dlaczego ukrywasz przed mamą swój lęk i rozpacz? myślisz , ze ona się nie boi? Może jak powiesz mamie o swoich smutkach, to znajdziesz siły na te ostatnie dni ?
Musisz być dzielna i silna, po prostu teraz musisz. Żal mi ciebie, ale nie masz wyjścia.