Znalezionych wyników: 183

Twoja relacja - jeśli tak mogę nazwać to co napisałeś - jak dla mnie bardzo przejmująca i smutna. Tym bardziej, że byłeś wtedy tylko z mamą, i sam z tym wszystkim co się działo. Przykro mi bardzo.

Jak sobie radzisz teraz?

Kasia

"już nie cierpi... już ją nie boli..."

i to ma Cię trzymać teraz przy życiu

Kasia

Witaj,
Przeczytałam Twoją historię, Twoją i Twojej Mamy.

Nie myśl inaczej o sobie jako o synu, który robi wszystko by ją ratować, pomóc.
Ja też długo o sobie nie myślałam w ten sposób.
Ale to nie prawda.
Ty jesteś jej Aniołem.
Pamiętaj o tym zawsze.

Kasia

Eweluta, czytam i jestem myślami z Wami i trzymam kciuki,

Myślę, że determinacja jest tak wielka, że również nie cofnęłabym się przed niczym....

Kasia

Witaj
Jak najszybciej zgłoście się do Prof. Rutkowskiego - zgodnie z wcześniejszymi radami. Zawsze też możesz napisać do niego maila i przedstaw mu pokrótce historię wraz z wynikami- jeszcze mi się nie zdarzyło, żeby nie odpisał rutkowskip@coi.waw.pl,

na wizytę umów się dzwoniąc bezpośrednio do Gab. 30: 22 5462213 (poniedziałki: prof. dr P. Rutkowski

Tu musisz działać szybko i zdecydowanie, a ten facet to kozak od czerniaków.

A co do samopoczucia Twojej mamy - wydaje mi się, że musisz jej dać czas na oswojenie się z nawrotem choroby. Natomiast w międzyczasie musisz robić wszystko, aby przekonać ją do leczenia, myślę, że kiedy zobaczy Twoją determinację do walki z gadem to się przekona.
Pamiętaj, że nastrój bliskich bardzo udziela się choremu, dlatego jeśli Ty masz wspierać mamę to działaj zdecydowanie.

Wiem, że to jest trudne, ale nadzieja na wyzdrowienie jest i musicie to wykorzystać i nie wolno się mazać.
Trzymam kciuki!
Kasia

Nie ma żadnych słów :(

Pamiętam, że oprócz łez po śmierci mamy, żalu za Jej młode jeszcze przecież życie, złości, że nie zdążyliśmy z pomocą, rozpaczy, że już więcej Jej nie zobaczę tu na tym świecie poczułam ulgę, że już nie cierpi. Ulga przerodziła się poczucie winy - no bo jak można czuć ulgę po śmierci ukochanej osoby?

Czas ran nie leczy, on je tylko troszkę zabliźnia.

Obertas - śledziłam Waszą walkę od początku. Trzeba mieć sporo siły przed walką jak i po niej.

Życzę Ci tej siły z całego serca.
Kasia

wyrazy współczucia ::rose::

byliście dzielni, nie masz sobie nic do zarzucenia, zrobiłaś to co mogłas w danej chwili, chociaż żal, że nie udało się może jeszcze długo pozostać.

bardzo mi przykro

Monika - bądź silna dla Jarka.

Mocno ściskam wirtualnie.

A spytaj lekarza czy pomogłyby czopki glicerynowe.

Przykro mi, że mu się pogorszyło. Najwazniejsze jest teraz, żeby mu doraźnie pomagać.
Bądź dzielna.

[ Dodano: 2014-09-17, 13:32 ]
jeszcze mi przychodzi do głowy, jeśli jest tak słaby i śpi to może zapiszcie się do domowej opieki lekarskiej. Będziesz miała lekarza czy pielęgniarkę na zawolanie w razie gdyby go bolało bardziej.

Czy ktoś wie co się dzieje u Moniki i Jarka?

zaglądam tu i tak sobie myślę jaki jest powód milczenia.

A jak się czuje Jarek? Jak Ty?

Przytulam Was oboje i trzymam kciuki, żeby choroba się cofnęła.

Monika rzadko się odzywam, ale czytam cały czas i myslami cały czas jestem z Wami - chociaż się nie znamy. Nie ma to znaczenia.

Jesteś dzielną dziewczyną, jesteś silna i musisz być i trzymać pion dla Jarka.
Mam nadzieję że zgodzi się na opiekę domowego lekarza i pielęgniarki i powiedz mu, że to dla komfortu psychicznego Twojego, i jego też zwłaszcza jak ktoś tu wcześniej powiedział jeśli ból się nasili.

Wspomniałaś, że Jarek nie rozmawia o śmierci. Nie rozmawiaj z nim jeśli nie chce. Ale obserwuj go i słuchaj uważnie. Takie rozmowy uważam to nic złego o ile sam chory chce i ma siłę by o tym mówić. Ale na siłę - nic.

Monika modlę się o wyzdrowienie dla Jarka. I siłę dla Ciebie.

dużo siły dla Was! nie wiem co tu mądrego więcej powiedzieć.