Znalezionych wyników: 9

W tej chwili wykorzystajcie maksymalnie ten czas pobytu taty w szpitalu gdzie go leczą a potem spokojnie pomyślicie co w kraju. Rozumie wasza sytuacje i bardzo dobrze myślicie. Nadmieniłem jedynie, że taka sytuacja może Was spotkać i dobrze być do tego przygotowanym. Po powrocie, załatwiajcie miejsce kolejnych wizyt kontrolnych i lekarza prowadzącego dalej tatę za wczasu, nie czekając na kolejne jakieś niechciane oczywiście pogorszenie samopoczucia.

Makta, czekamy więc aż tatę troszeczkę 'podciągną'... potem kolejna przeprawa bo nasi lekarze nie bardzo lubią przejmować pacjentów leczonych, nawet tych leczonych w innych miejscach w kraju... a co do tego przyjazdu karetki, to nie chce się wypowiadać; ale gdy zagrożone jest życie pacjenta to taka sytuacja nie powinna była mieć miejsca i dyspozytorska nie miała prawa odmówić wysłania karetki...

Po chemioterapii nerki twojego taty zostały bardzo obciążone. Dodatkowo zostały obciążone być może jakąś infekcją, stąd ta gorączka i biegunka, która doprowadziła do dalszego odwodnienia organizmu. Bardzo często jest tak, że po takim leczeniu jak u taty, w pierwszych dniach pobytu w domu, trafiamy do szpitala lub jesteśmy kierowani na ambulatoryjne nawadnianie organizmu.
Co przyniosły kolejne dni u taty... gorączka minęła
Wiem i rozumiem Twój lęk Makta, i strach |przytula|

Makta, jak sama napisałaś, zaczynasz się trochę otwierać... Tak, i Ty tłumiłaś w sobie tę złość, strach i przerażenie, od czasu gdy Twój Tato walczy z ta choroba. Teraz gdy znalazłaś (czytając nas) tak wiele historii ludzi chorych i ich rodzin tu na Forum oraz zapoznajesz się z prawdziwym obliczem tej strasznej choroby, która zawsze była obok nas ale jednak daleko, bo nie dotykała Was bezpośrednio. Tak to już jest w życiu, że nie przyjmujemy do wiadomości, że kiedykolwiek przydarzy się to nam, naszym bliskim. W tej chwili jesteś na etapie poznawania i rozumienia tej choroby i emocji jakie towarzysza Tobie i Tacie. Wykrzyczała byś całemu Światu; dlaczego to przydarzyło się w Twojej rodzinie ale pamiętaj; na pierwszym miejscu jest teraz Tato. Wczoraj w trakcie rozmowy z małżonka usłyszałem, że w trakcie przed rozpoznaniem i potem w trakcie leczenia byłem bardzo nerwowy, złośliwy, często nieprzyjemny. Słyszę to często z ust rodzin chorych na choroby nowotworowe. I zapewne tak jest. Tylko czy można wczuć się w nas, ludzi którzy tak jak większość społeczeństwa nie przyjmują do wiadomości, że to może ich spotkać , że nie przyjmują tego do wiadomości a jednocześnie bardzo się tego boja. Wsłuchujmy się wiec w naszych chorych, pozwólmy im przeżywać chorobę po swojemu. Nie starajmy się wpływać na nich lecz bądźmy z nimi, tak bądźmy z nimi, bo tego właśnie potrzebują.
Piszesz; 'widzę, że można chorować inaczej'. Tak można, ale taki czas przychodzi gdy mija strach, przerażenie, gdy widać efekty leczenia. Twój Tato jest na bezpośrednim i najgorszym teraz froncie walki, stad i takie jego zachowanie.
Tato na pewno kocha Was i swoja wnuczkę. Myśli o Was, ale ta niemoc jest po prostu ponad nim. Tego nie da się zrozumieć, to przeżywają onkologiczni, ale tego nie życzę nikomu...

banialuka, ależ skąd

właśnie popisałem trochę z Magdalenką na PW. Miło że zaglądasz do 'potrzebujacych' :-D

[ Dodano: 2013-02-01, 14:57 ]
Makta, to do miłego i pisz do nas tu na Forum też

Makta, Jak sama napisałaś sprawa jest poważna. U taty jest rozsiany proces nowotworowy i rokowania nie są niestety pomyślne. Uważam, ale to jest moje osobiste zdanie, że nie powinnaś nic zmieniać w sposobie myślenia taty. On wystarczająco cierpi tak fizycznie jak i psychicznie a uświadamianie go niczego nie zmieni. Być może ma on świadomość tego co się dzieje w jego organizmie a taka postawa to jest taka jego wewnętrzna obrona i odpychanie tego od siebie. Każdy z nas potrzebował czasu na pogodzenie się z tą straszna choroba i taki czas nastanie niebawem u taty. Teraz postaraj się pomyśleć o mamie i pomóc rodzicom przejść przez ten trudny okres. Z tatą, jeśli są to tylko rozmowy telefoniczne, porozmawiaj tak po prostu od serca; dawaj mu do zrozumienia jak jest ważny i kochany i nie staraj się przekonywać go jak poważnie jest chory... Rozmawiaj o leczeniu, samopoczuciu, słuchaj a mniej mów; jak najmniej o chorobie. Dużo wiary i wytrwałości Ci życzę... Pisz i badż tu z nami Magdalenko.