Znalezionych wyników: 4

Bardzo podoba mi się wypowiedź Luiki. Wszystkie emocje są OK, życie jest pełne odcieni, więc równie uzasadniony jest śmiech, jak płacz.
Odmawiać prawa do łez komuś, kto stracił bliskiego - przedwcześnie, w cierpieniach - byłoby nieludzkie.
Oczywiście dać się zalać rozpaczy i wyrzutom sumienia, i nie móc się podnieść - to już wymaga pomocy specjalisty. Ale trochę łez i trudnych wspomnień jest po stracie bliskiej osoby czymś absolutnie naturalnym i potrzebnym.

Ja to wszystko rozumiem.
Ale wcale się nie proszę o te złe wspomnienia, one się natarczywie wdzierają pod powieki.
Nie płaczę prawie wcale, więc mam nadzieję, że Tata wiadra z moimi łzami nie nosi...

[ Dodano: 2013-02-28, 21:36 ]
Tak sobie myślę teraz...
Jednak nie można na siłę powstrzymywać smutnych myśli. Po to jest przecież żałoba. Żeby się wypłakać, żeby te złe obrazy i wspomnienia przyszły i poszły sobie. Nie bez powodu żałoba zwyczajowo trwa rok, jedni płaczą miesiąc, inni 12 miesięcy. Te wspomnienia (smutne też), rozpacz, łzy są potrzebne po to, żeby właśnie potem móc wspominać to co dobre. Żeby sobie poukładać wszystko na nowo.
I cóż, ja chyba jeszcze przez ten etap "układania" nie przeszłam...

Plamiasta, zgadzam się z Tobą, ja staram się jak najbardziej skupiać na dobrych wspomnieniach i na życiu tu i teraz, bo wiem, że Tata by tego chciał. Ale sama wiesz, że nie zawsze się da. Czasami te gorsze wspomnienia nawiedzają, nieproszone, zwłaszcza gdy sprawa jest dosyć świeża...

Przykro mi :-(

Mój Tato też umarł w pozycji leżącej, miał tylko niewielką poduszkę pod głową. Nie było jak go posadzić, nie doczekaliśmy się na łóżko z regulowanym oparciem, a na podpieranie poduchami był zbyt bezwładny :-(

Też się cały czas zastanawiam, czy wszystko zrobiliśmy jak trzeba, ale wiem jednocześnie, że te rozważania nie mają sensu, nic już nie zmienimy.
Musimy wierzyć, że zrobiliśmy dla naszych najbliższych wszystko, co było można, by im ulżyć w cierpieniu.
Trzymaj się mocno.