Znalezionych wyników: 3

Katarzynko, rozumiem że bardzo Wam cięzko.

Ale jeśli dasz radę, to postaraj się nie zamartwiać całą sytuacją - niestety tak jest, ze na pewne rzeczy zupełnie nie mamy wpływu. Myślę, że im prędzej to zrozumiemy, że są takie sytuacje w życiu, które biegną swoim torem i my na to nic nie poradzimy, tym prędzej przestanie nas to wszsytko tak męczyć i zaczniemy się cieszyć każdym dniem.

Tylko danym dniem nic więcej - sama się uczę tego, bo zawsze byłam taka, że chciałam mieć wszystko pod kontrolą, wszystko miałam zaplanowane, ułożone. Z dużym wyprzedzeniem planowałam pewne sprawy.

A teraz nie mogę :( Zostało tylko nauczyć się cieszyć dniem teraźniejszym.

Trzymaj sie mocno

Będziemy trzymać kciuki!!!
Mężczyźni są tacy uparci - wiem coś o tym. Mój tata nie mógł chodzić, potem troszkę się poprawiło więć chodził chociaż do kuchni posiedzieć z naszą pomocą. Zaczęcony tymi sukcesami, postanowił sam sobie urządzić przechadzkę akurat wtedy kiedy mamy nie było w domu ( w tygodniu sa sami) bo ja pracuje i mieszkam 60 km od domu. Jak mama wrociła to tata leżał na przedpokoju i mama się namęczyła,żeby go podnieść. Potem mówił, ze sam chciał spróbować, bo jak nie spróbuje to się nie nauczy.
Kochany uparciuch

Ps. Na swoim wątku napisze póxniej o jego postepach

Trzymajcie się dziewczyny!!!! Katarzynko, przykro mi, że Tata nie dostał chemii -
mam nadzieję że wyniki się poprawią i dostaniecie ostatnią porcję.