Znalezionych wyników: 3

Anelio, wiesz jak mi jest bardzo przykro, każdy inaczej przeżywa ból, ale mogę z pełną świadomością napisać, że Cię rozumiem.

Anelio, byłaś z Tatą do końca, to tak jak ja i moja Mama - byłyśmy przez całą chorobę Taty z Nim.

Myślę, że to potęguje jeszcze ból. Ja włożyłam całe swoje serce w opiekę nad Tatą, a jak odszedł poczułam się oszukana - mowiłam sobie, zabrali mi Tatę, którego tak kochałam, którego tak pielęgnowałam...... pielęgnuje się zazwyczaj kogoś żeby był zdrowszy, żeby szybciej wrócił do zdrowia, a my pielęgnowałyśmy naszych Tatków, żeby mogli godnie przejść na drugą stronę. To naprawdę boli, nigdy nie byłam w takiej sytuacji, oddałam całe serce, którego kawałek poszło razem z Tatą. Po śmierci miałam i mam nadal jeszcze obrazy z choroby przed oczami, nasze wspólne chwile te lepsze i gorsze, to jak pomagałam Tacie, to jak płakałam, bo widziaałm, że jest słaby.... wszystko to stoi przed oczami, namalowane bardzo wyraźnie.
Do tego jeszcze nie ma naszych Tatusiów tu z nami - musi boleć - inaczej byłoby to bardzo dziwne - za miłość się płaci niestety, płaci się gdy trzeba się rozstać.

Życzę Tobie bardzo dużo siły i przy okazji sobie również....

Anelio, bardzo współczuję z powodu tego co musisz teraz przechodzić. Wiem, jak to boli, jak się patrzy na słabnącego Tatusia.

Katarzynko36 , własnie nie wiem dlaczego zlecili taką wizytę.

U mnie było tak, że nawet lekarze z Hospicjum dokładnie nie mówili, że stan Taty jest tak zły, że śmierć może nadejść każdego dnia. W sumie lekarka powiedziała to raz i juz później nie mowiła tego więcej.

A pielęgniarka nie mówiła dosłownie, tylko rozmawiała już tak w ogole o śmierci i jak to jest.

A ja mam żal do lekarki, ponieważ nie zleciła sama stanowczo plastrów przecibólowych, kiedy Mama mówiła, że Tacie źle się podaje leki, że Tata ma problem z ich połykaniem. Zrzuciła odpowiedzialność na Mamę, żeby Mama sama decydowała, a przecież lekarz to powinien sam decydować.

I tak własnie jest, że Ci lekarze nie działają czasem tak jak powinni.

Niestety.

Anelio, życzę Ci dużo siły, bardzo dużo, wiem, że dasz radę, widać to.

Anelio,

Nie mialam czasu żeby napisać, Ci jakieś słowo otuchy, ale śledziłam Waszą sytuację i informację o przerzucie.

Jesteś bardzo dzielna, mimo wszystko. Jest mi ogromnie przykro z powodu przerzutu, ale mam nadzieję, że jeszcze będzie w tej walce trwać razem, że właśnie ktoś się do Ciebie przyłączy i Ciebie westrze, bo jednej biednej duszyczce to tak cięzko napewno.

Przerzut do mózgu, to poważna sprawa, ale mam nadzieję, że uda się zachamować rozwój tego przerzutu poprzez radioterapię lub nawet operację.